Waarin : we in het volumineuste gebouw rondlopen, het werk van meneer Boeing van dichtbij zien, en we Dale Chihully horen zeggen dat hij ervan houdt om het mooie te zien in de dingen van alledag
Het is 2u in de morgen, maar ik ben toch al redelijk klaarwakker en eigenlijk moeten we er tegen 4u uit ons bed om het heel vroege vliegtuig naar Salt Lake City te halen vandaag. Dus ik kan evengoed alles van gisteren op een rij zetten. Ik tokkel zo zacht mogelijk om niemand anders wakker te maken. Het licht komt van de dampkap die we niet uit kunnen zetten.
Gisteren kwamen ze ons oppikken om samen met een werelds gezelschap naar de Boeing fabriek te reizen. Nieuw zeelanders, Australiërs, Amerikanen uit Memphis, Los Angeles, … en dus ook vier Belgen vulden de bus. We trokken richting noord, waar de naaldbomen alles begroenen en waar we dichterbij het decor van Sleepless in Seattle zitten.
De Boeing fabriek staat in het Guinness boek van records met het gebouw dat ter wereld het grootst is in volume. We werden er heel strikt rondgeleid vier verdiepingen boven de werkvloer, zodat het zicht deed denken aan de Lilliputters met Guiliver. Fenomenaal eigenlijk om te ontdekken dat het vooral nog een werk is van mensenhanden die alle schroeven dichtdraaien, de zetels in het ruim zetten... Straf ook dat ze nu vliegtuigen bouwen met vleugels als een albatros die ook nog op en neer kunnen. Ze simuleren in die albatros ook dag en nacht zoals in het land van aankomst om een jetlag te voorkomen. Foto’s mogen we er niet nemen, dat krijgen we minstens tien keer te horen. Alle toestellen, ook gsm’s moeten voor de trip achterblijven. Zogenaamd omdat de gsm’s de apparatuur zou kunnen verstoren.
De bus dropt ons af aan de Needle op het Seattle centrum waar we alle zintuigen kunnen openzetten. Allerlei geuren van tientallen kramen komen op ons af. Overal is muziek te vinden, van een djembé, over saxofoon, Indische strijkinstrumenten en een vleugelpiano. Iedereen brengt zijn stijl en niemand zit mekaar daarmee in de weg. Muziek is in Seattle natuurlijk niet weg te denken via O.a. Nirvana en Jimi Hendrix die hier hun roots hebben. Paul Allen, de microsoft man, had uit pure hobby al heel veel spullen van die muzikanten verzameld en hij zocht eigenlijk een opslagruimte. Daarom liet hij een indrukwekkend, glanzend gebouw optrekken dat van bovenaf gezien de vorm van een gitaar heeft. We wandelen er alleen even binnen om de sfeer te snuiven.
Wij gaan voor de glastuin van Dale chihully. Zoek de man maar eens op, hij leeft trouwens nog. Hij haalde zijn inspiratie o.a. in Venetië en had als doel om mensen te laten overweldigen door zijn kunst waarbij hij alle 300 kleuren gebruikt die bij het glasblazen mogelijk zijn. Nou, dat van onze sokken blazen is hem prima gelukt. Door de glasblazerij van gisteren is alles nog indrukwekkender. Van zaal naar zaal laten we ons verbazen. Ewout neemt foto’s maar die vertellen alleen een half verhaal. Deze glastuin was zelfs de plek die ik eerst en vooral in Seattle zeker wou zien. Chihulliy’s kunst is ook zo sterk aanwezig is in de stad. Overal zie je glasbollen, prachtige glazen, die jammer genoeg zo moeilijk zijn om mee te nemen. Er hangen dertien glasluchters in de stad. Zijn werk zorgt dus mee voor de mooie details in de stad. Ik ben fan. Of was dat al duidelijk?
Het is 2u in de morgen, maar ik ben toch al redelijk klaarwakker en eigenlijk moeten we er tegen 4u uit ons bed om het heel vroege vliegtuig naar Salt Lake City te halen vandaag. Dus ik kan evengoed alles van gisteren op een rij zetten. Ik tokkel zo zacht mogelijk om niemand anders wakker te maken. Het licht komt van de dampkap die we niet uit kunnen zetten.
Gisteren kwamen ze ons oppikken om samen met een werelds gezelschap naar de Boeing fabriek te reizen. Nieuw zeelanders, Australiërs, Amerikanen uit Memphis, Los Angeles, … en dus ook vier Belgen vulden de bus. We trokken richting noord, waar de naaldbomen alles begroenen en waar we dichterbij het decor van Sleepless in Seattle zitten.
De Boeing fabriek staat in het Guinness boek van records met het gebouw dat ter wereld het grootst is in volume. We werden er heel strikt rondgeleid vier verdiepingen boven de werkvloer, zodat het zicht deed denken aan de Lilliputters met Guiliver. Fenomenaal eigenlijk om te ontdekken dat het vooral nog een werk is van mensenhanden die alle schroeven dichtdraaien, de zetels in het ruim zetten... Straf ook dat ze nu vliegtuigen bouwen met vleugels als een albatros die ook nog op en neer kunnen. Ze simuleren in die albatros ook dag en nacht zoals in het land van aankomst om een jetlag te voorkomen. Foto’s mogen we er niet nemen, dat krijgen we minstens tien keer te horen. Alle toestellen, ook gsm’s moeten voor de trip achterblijven. Zogenaamd omdat de gsm’s de apparatuur zou kunnen verstoren.
De bus dropt ons af aan de Needle op het Seattle centrum waar we alle zintuigen kunnen openzetten. Allerlei geuren van tientallen kramen komen op ons af. Overal is muziek te vinden, van een djembé, over saxofoon, Indische strijkinstrumenten en een vleugelpiano. Iedereen brengt zijn stijl en niemand zit mekaar daarmee in de weg. Muziek is in Seattle natuurlijk niet weg te denken via O.a. Nirvana en Jimi Hendrix die hier hun roots hebben. Paul Allen, de microsoft man, had uit pure hobby al heel veel spullen van die muzikanten verzameld en hij zocht eigenlijk een opslagruimte. Daarom liet hij een indrukwekkend, glanzend gebouw optrekken dat van bovenaf gezien de vorm van een gitaar heeft. We wandelen er alleen even binnen om de sfeer te snuiven.
Wij gaan voor de glastuin van Dale chihully. Zoek de man maar eens op, hij leeft trouwens nog. Hij haalde zijn inspiratie o.a. in Venetië en had als doel om mensen te laten overweldigen door zijn kunst waarbij hij alle 300 kleuren gebruikt die bij het glasblazen mogelijk zijn. Nou, dat van onze sokken blazen is hem prima gelukt. Door de glasblazerij van gisteren is alles nog indrukwekkender. Van zaal naar zaal laten we ons verbazen. Ewout neemt foto’s maar die vertellen alleen een half verhaal. Deze glastuin was zelfs de plek die ik eerst en vooral in Seattle zeker wou zien. Chihulliy’s kunst is ook zo sterk aanwezig is in de stad. Overal zie je glasbollen, prachtige glazen, die jammer genoeg zo moeilijk zijn om mee te nemen. Er hangen dertien glasluchters in de stad. Zijn werk zorgt dus mee voor de mooie details in de stad. Ik ben fan. Of was dat al duidelijk?