Moeilijk te bevatten dat het morgen werkelijk al zes weken geleden is dat de botsing ons van de rails bracht. Vooral te bedenken dat de laatste week helemaal niet meer vergelijkbaar is met de eerste vijf.
Die eerste weken werden gevuld met twijfel en zo goed als geen vooruitgang, zo leek het voor ons. Sinds de overplaatsing naar Gent vorige week worden er grote stappen vooruit gezet. Het is een plezier om de verpleegkundigen te horen die altijd wel even binnenspringen tijdens ons bezoek.
Gisteren nog kwamen ze vertellen dat opa Noël al twee uur had doorgemaakt zonder dat de zuurstofmachine aanlag. Dat wil zeggen: hij krijgt wel zuurstof, maar het toestel pompt niet gedurende die tijd. Zelf ademen dus, helemaal prachtig.
Ze zullen de tijd zonder machine steeds maar verlengen. Als opa helemaal zelf kan ademen en ook op eigen kracht kan hoesten, dan....:-) komt hij los van de machine en los van de canule. Een prachtig vooruitzicht omdat het wil zeggen dat opa terug zal kunnen leren slikken en praten. Dat laatste mist hij. Steeds weer vormen zijn lippen woorden die ik niet van zijn gezicht kan aflezen, hoe aandachtig ik ook kijk. Gisteren stelde ik voor om eens te proberen om via het tonen van letters en knikken bij de juiste letter, te trachten woorden te vormen. Het leek een goed idee, maar gisteren was al vermoeiend genoeg geweest, dus kon ik het nog niet uittesten.
Daarnaast is zo goed als alle medicatie afgebouwd. De toren waar vorige week nog veel spuiten inzaten die langzaam leeg liepen, is nu bijna niet meer nodig.
De kiné wordt dan weer verder opgebouwd, het zal nog een hele tijd duren voor de kracht in de spieren weer als voorheen zal zijn.
Intussen is het najaar van 11.11.11 bijna gestart. Het ferme jubileumjaar waar opa dit jaar even afwezig zal tekenen. En ik mis het natuurlijk ook wel, zeker omdat mijn vader me in de activiteiten betrok en ik ertussen goeie vrienden heb leren kennen. Maar ik koos ervoor om niet zoveel aanwezig te zijn op de activiteiten. Tot over een week was dat nog omdat alles wat ik aanpakte als lood woog. Nog iets erbij nemen was niet meer mogelijk. Maar ook nu er goeie vooruitgang is, merk ik dat het rustiger is om afstand te bewaren. Het lijkt me niet zinvol om de feestelijkheden te mengen met een ziekenhuis verhaal, niet iedereen voelt zich daar gemakkelijk bij en dat begrijp ik.
Hoe dan ook zullen de verhalen nadien nog wel mijn richting uitwaaien op z'n tijd, en het bissap schijnt een gezonde uitwerking te hebben, dus ik ben nieuwsgierig.
lieve groet
Annemie
Die eerste weken werden gevuld met twijfel en zo goed als geen vooruitgang, zo leek het voor ons. Sinds de overplaatsing naar Gent vorige week worden er grote stappen vooruit gezet. Het is een plezier om de verpleegkundigen te horen die altijd wel even binnenspringen tijdens ons bezoek.
Gisteren nog kwamen ze vertellen dat opa Noël al twee uur had doorgemaakt zonder dat de zuurstofmachine aanlag. Dat wil zeggen: hij krijgt wel zuurstof, maar het toestel pompt niet gedurende die tijd. Zelf ademen dus, helemaal prachtig.
Ze zullen de tijd zonder machine steeds maar verlengen. Als opa helemaal zelf kan ademen en ook op eigen kracht kan hoesten, dan....:-) komt hij los van de machine en los van de canule. Een prachtig vooruitzicht omdat het wil zeggen dat opa terug zal kunnen leren slikken en praten. Dat laatste mist hij. Steeds weer vormen zijn lippen woorden die ik niet van zijn gezicht kan aflezen, hoe aandachtig ik ook kijk. Gisteren stelde ik voor om eens te proberen om via het tonen van letters en knikken bij de juiste letter, te trachten woorden te vormen. Het leek een goed idee, maar gisteren was al vermoeiend genoeg geweest, dus kon ik het nog niet uittesten.
Daarnaast is zo goed als alle medicatie afgebouwd. De toren waar vorige week nog veel spuiten inzaten die langzaam leeg liepen, is nu bijna niet meer nodig.
De kiné wordt dan weer verder opgebouwd, het zal nog een hele tijd duren voor de kracht in de spieren weer als voorheen zal zijn.
Intussen is het najaar van 11.11.11 bijna gestart. Het ferme jubileumjaar waar opa dit jaar even afwezig zal tekenen. En ik mis het natuurlijk ook wel, zeker omdat mijn vader me in de activiteiten betrok en ik ertussen goeie vrienden heb leren kennen. Maar ik koos ervoor om niet zoveel aanwezig te zijn op de activiteiten. Tot over een week was dat nog omdat alles wat ik aanpakte als lood woog. Nog iets erbij nemen was niet meer mogelijk. Maar ook nu er goeie vooruitgang is, merk ik dat het rustiger is om afstand te bewaren. Het lijkt me niet zinvol om de feestelijkheden te mengen met een ziekenhuis verhaal, niet iedereen voelt zich daar gemakkelijk bij en dat begrijp ik.
Hoe dan ook zullen de verhalen nadien nog wel mijn richting uitwaaien op z'n tijd, en het bissap schijnt een gezonde uitwerking te hebben, dus ik ben nieuwsgierig.
lieve groet
Annemie
RSS-feed
