'Deel vreugde dan wordt het groter’. Dat las ik ergens op de sociale media.
Ongetwijfeld waar.
Is het omgekeerd ook zo dat als je verdriet deelt, het groter wordt? Misschien ook wel. Daarom vertel ik er zo weinig over dat het niet altijd eenvoudig is om te hopen en positief te blijven. Maar we zullen ook sterk genoeg worden om ons uit de slag te slaan en uit alles iets bijzonders leren.
Deze morgen kwam ik het laatste blogbericht tegen van Bart Verhaeghe. Een bijzondere mens, een warme mens ook, diep respect. Ik pluk hier een stukje eruit.
“Iedereen weet dat hij dood gaat maar niemand houdt daar echt rekening mee. Als dat wel zo was zouden we de dingen anders doen. Voor ons eigen gemoedsrust zijn we dat een beetje vergeten, schuiven we dat voor ons uit, want ‘de’ mens heeft een levensverwachting van, laat ons afronden, 80 jaar, toch?
We weten wel dat er altijd iets kan gebeuren, maar dat is maar bij een minderheid en de kans dat het mij overkomt is klein, toch? Dat is allemaal juist, tot het je overkomt, plots, ongevraagd en onaangekondigd.”
Die laatste zin schreef Bart nog via Facebook naar me toen ik vertelde over opa.
En ik ben erover gaan nadenken. We hoeven niet te wachten tot er ons iets overkomt. We hebben elke dag de tijd om te leven. Elke dag, hoe mooi is dat niet. En die positieve gedachte wil ik houden, zelfs al gaat het niet elke dag even gemakkelijk.
Want we kunnen intussen niet meer goed bevatten wat er met opa Noël allemaal gebeurt. Ze gaan tot het uiterste beloofden ze ons, en dat geloven wij helemaal.
Toen we dinsdag op bezoek gingen was opa al terug onder narcose gebracht. De stress die hij ervaarde, was te groot om nog vlot te kunnen ademen en het werkte het beademingstoestel tegen.
Via de scanner zagen de artsen ontsteking onder de longen, in de buikholte dus. Ze moesten nog overleggen, maar het zag ernaar uit dat ze zouden opereren. Een paar uur later waren ze daar al mee bezig en nog een kwart van een dag later kreeg ik tel van Jongste Zus. De ontstoken gal was weggenomen, samen met een stuk van de darm. Er waren nog interne bloedingen gezien van na het ongeval. Opa’s nieren werkten door alles niet meer zoals normaal zodat hij aan de dialyse moest. Zo kwam het dat we bij het laatste bezoek de kamer moesten inschuiven om binnen te kunnen tussen alle apparaten door.
Dan voelt een mens wat hij voelen kan, niet zo abnormaal. Een moment heel intens en het volgende moment halen we dat nestgevoel weer boven, want dat sterkt ons. Er lis al zoveel moois wat niemand van ons kan afnemen.
We blijven dankbaar om elke knuffelschouder. Elk troostend woord wordt in een dozeke gestopt en vertrouwen erop dat we samen verder bouwen aan herinneringen. Boeiende, intense, warme en genegen herinneringen.
Liefs
Annemie
PS soms zegt men mij dat het niet steeds hoeft om te schrijven of juist om dat wel te doen. Feit is dat ik niet anders kan dan het schrijven. Ik laat iedereen de keuze om het te lezen en ergens onderweg ontmoeten we elkaar misschien.
Ongetwijfeld waar.
Is het omgekeerd ook zo dat als je verdriet deelt, het groter wordt? Misschien ook wel. Daarom vertel ik er zo weinig over dat het niet altijd eenvoudig is om te hopen en positief te blijven. Maar we zullen ook sterk genoeg worden om ons uit de slag te slaan en uit alles iets bijzonders leren.
Deze morgen kwam ik het laatste blogbericht tegen van Bart Verhaeghe. Een bijzondere mens, een warme mens ook, diep respect. Ik pluk hier een stukje eruit.
“Iedereen weet dat hij dood gaat maar niemand houdt daar echt rekening mee. Als dat wel zo was zouden we de dingen anders doen. Voor ons eigen gemoedsrust zijn we dat een beetje vergeten, schuiven we dat voor ons uit, want ‘de’ mens heeft een levensverwachting van, laat ons afronden, 80 jaar, toch?
We weten wel dat er altijd iets kan gebeuren, maar dat is maar bij een minderheid en de kans dat het mij overkomt is klein, toch? Dat is allemaal juist, tot het je overkomt, plots, ongevraagd en onaangekondigd.”
Die laatste zin schreef Bart nog via Facebook naar me toen ik vertelde over opa.
En ik ben erover gaan nadenken. We hoeven niet te wachten tot er ons iets overkomt. We hebben elke dag de tijd om te leven. Elke dag, hoe mooi is dat niet. En die positieve gedachte wil ik houden, zelfs al gaat het niet elke dag even gemakkelijk.
Want we kunnen intussen niet meer goed bevatten wat er met opa Noël allemaal gebeurt. Ze gaan tot het uiterste beloofden ze ons, en dat geloven wij helemaal.
Toen we dinsdag op bezoek gingen was opa al terug onder narcose gebracht. De stress die hij ervaarde, was te groot om nog vlot te kunnen ademen en het werkte het beademingstoestel tegen.
Via de scanner zagen de artsen ontsteking onder de longen, in de buikholte dus. Ze moesten nog overleggen, maar het zag ernaar uit dat ze zouden opereren. Een paar uur later waren ze daar al mee bezig en nog een kwart van een dag later kreeg ik tel van Jongste Zus. De ontstoken gal was weggenomen, samen met een stuk van de darm. Er waren nog interne bloedingen gezien van na het ongeval. Opa’s nieren werkten door alles niet meer zoals normaal zodat hij aan de dialyse moest. Zo kwam het dat we bij het laatste bezoek de kamer moesten inschuiven om binnen te kunnen tussen alle apparaten door.
Dan voelt een mens wat hij voelen kan, niet zo abnormaal. Een moment heel intens en het volgende moment halen we dat nestgevoel weer boven, want dat sterkt ons. Er lis al zoveel moois wat niemand van ons kan afnemen.
We blijven dankbaar om elke knuffelschouder. Elk troostend woord wordt in een dozeke gestopt en vertrouwen erop dat we samen verder bouwen aan herinneringen. Boeiende, intense, warme en genegen herinneringen.
Liefs
Annemie
PS soms zegt men mij dat het niet steeds hoeft om te schrijven of juist om dat wel te doen. Feit is dat ik niet anders kan dan het schrijven. Ik laat iedereen de keuze om het te lezen en ergens onderweg ontmoeten we elkaar misschien.