Deze week zag ik Kamal voorbijkomen en was ik in Marke samen met 300 anderen aanwezig bij Ish en beiden hebben een link met Opa. Ish deed me nadenken en Kamal maakte me triest.
Niet dat Kamal een trieste mens is, wel integendeel. Ik zou het liefst naar hem gaan kijken en juist daar wringt de schoen.
Voor de vakantie was ik namelijk nog iets meer bezig met 11.11.11 dan nu. We vieren de 50° jubilee ook in Kortrijk, met een sterk optreden. De schouwburg werd georganiseerd voor Bert Kruismans, Kamal Karmach en de Nonsens Alliantie. Ze komen op 22/12. (hupla zet die datum alvast in de agenda) Die dag wordt opa 71 jaar dus het leek ons een mooi verjaardagscadeau. In de plaats daarvan zullen we opa’s verjaardag god weet waar kunnen vieren, maar met zekerheid niet in de schouwburg. God kan heel veel en het doorzettingsvermogen van een Dufromont zal misschien ook legendarisch worden, maar alles zal zijn tijd nodig hebben.
Ik beloofde mezelf om op een ander moment naar Kamal te gaan kijken.
En ik mag intussen absoluut promo voeren voor ‘Triple Eleven.’ Het zou me gigantisch plezier doen als jullie massaal afkomen op 22/12, want het wordt echt leuk. De kaarten voor dat ferme optreden mogen de deur uitvliegen zodat het een straf jubilee feest wordt.
Spreek af met vrienden en familie, voor een heel gezellige avond.
>>> http://www.111111kortrijk.com/comedy-for-triple-eleven.html
Maandag zag ik Ish in het O.C. van Marke. Hij was met zijn vader naar zijn geboorteland gereisd en vond dat hij zo zijn vader op een ander manier leerde kennen.
Ook wij leren opa op nog een andere manier kennen en leren ook elkaar beter aanvoelen. Maar mocht ik mogen kiezen, dan zou ik toch liever samen met opa vb. naar NY gaan. Gelukkig hebben we in de afgelopen jaren het voor elkaar kregen om af en toe op stap te gaan samen. Dochter werd laatst nog gegidst in Brussel, een bijzonder moment.
Vanuit het UZ bereiken ons intussen berichten die afwisselend goed en slecht zijn. Die variatie is niet simpel om mee om te gaan.
Pas op, variatie is het leven is werkelijk boeiend, maar niet als het gaat om iemands gezondheid.
Een voorbeeldje, dinsdag kregen we telefoon van de sociale dienst om al ne keer af te spreken over de plek waar opa zal gerevalideerd worden. Een leuke gedachte leek het me, want dan is het ergste achter de rug. Tegen de avond kwam er dan weer telefoon dat er opnieuw een ontsteking in de buik gevonden werd die ze moeten aanpakken met een hele batterij aan antibiotica.
Zaterdag waren opa’s armen en vingers nog giga gezwollen omdat bepaalde vochtafdrijvers niet sterk genoeg werken. Tegen de maandag zag alles er normaal uit met de aangepaste medicatie. Maar door de nieuwe antibiotica kuur kunnen ze de extra vochtafdrijvers niet geven en zijn de armen weeral gezwollen.
Liters medicatie (deze keer niet overdreven) zijn er intussen al door opa’s lijf gelopen, om ontsteking te weren, om vocht af te drijven, de hartslag op peil te houden, de bloeddruk te regelen en om het moraal op peil te houden…..
Al die medicatie beïnvloedt ook de mentale gezondheid en ook dat bemoeilijkt gesprek. We kunnen wel een beetje communiceren intussen, maar dat verloopt zo hobbelig als maar zijn kan. Spreken lukt nog steeds niet, praten zonder klank wel. Sommige woorden herkennen we gelukkig meteen terwijl andere zinnen echt tijd vragen om begrepen te worden. Het lijkt een kwis elke keer om binnen de ons toegemeten uur zoveel mogelijk te begrijpen van wat opa vraagt. En we gebruiken daarbij alle tools die mogelijk zijn.
We merkten ook dat opa nog een stuk uit het verleden moet zien te verwerken terwijl hij ook denkt aan de toekomst. Aan de psychologe vroeg hij ‘zal ik nog ooit kunnen lopen?’ Daar kon de psychologe geen antwoord op geven en de artsen naar waarheid ook niet.
Er is in elk geval wel al een eerste overleg naar revalidatie die blijkbaar in Oostende of Oostduinkerke zal doorgaan. Het is een goeie gedachte dat van zodra er gerevalideerd wordt, al een zwaar hoofdstuk voorbij is.
Niet dat Kamal een trieste mens is, wel integendeel. Ik zou het liefst naar hem gaan kijken en juist daar wringt de schoen.
Voor de vakantie was ik namelijk nog iets meer bezig met 11.11.11 dan nu. We vieren de 50° jubilee ook in Kortrijk, met een sterk optreden. De schouwburg werd georganiseerd voor Bert Kruismans, Kamal Karmach en de Nonsens Alliantie. Ze komen op 22/12. (hupla zet die datum alvast in de agenda) Die dag wordt opa 71 jaar dus het leek ons een mooi verjaardagscadeau. In de plaats daarvan zullen we opa’s verjaardag god weet waar kunnen vieren, maar met zekerheid niet in de schouwburg. God kan heel veel en het doorzettingsvermogen van een Dufromont zal misschien ook legendarisch worden, maar alles zal zijn tijd nodig hebben.
Ik beloofde mezelf om op een ander moment naar Kamal te gaan kijken.
En ik mag intussen absoluut promo voeren voor ‘Triple Eleven.’ Het zou me gigantisch plezier doen als jullie massaal afkomen op 22/12, want het wordt echt leuk. De kaarten voor dat ferme optreden mogen de deur uitvliegen zodat het een straf jubilee feest wordt.
Spreek af met vrienden en familie, voor een heel gezellige avond.
>>> http://www.111111kortrijk.com/comedy-for-triple-eleven.html
Maandag zag ik Ish in het O.C. van Marke. Hij was met zijn vader naar zijn geboorteland gereisd en vond dat hij zo zijn vader op een ander manier leerde kennen.
Ook wij leren opa op nog een andere manier kennen en leren ook elkaar beter aanvoelen. Maar mocht ik mogen kiezen, dan zou ik toch liever samen met opa vb. naar NY gaan. Gelukkig hebben we in de afgelopen jaren het voor elkaar kregen om af en toe op stap te gaan samen. Dochter werd laatst nog gegidst in Brussel, een bijzonder moment.
Vanuit het UZ bereiken ons intussen berichten die afwisselend goed en slecht zijn. Die variatie is niet simpel om mee om te gaan.
Pas op, variatie is het leven is werkelijk boeiend, maar niet als het gaat om iemands gezondheid.
Een voorbeeldje, dinsdag kregen we telefoon van de sociale dienst om al ne keer af te spreken over de plek waar opa zal gerevalideerd worden. Een leuke gedachte leek het me, want dan is het ergste achter de rug. Tegen de avond kwam er dan weer telefoon dat er opnieuw een ontsteking in de buik gevonden werd die ze moeten aanpakken met een hele batterij aan antibiotica.
Zaterdag waren opa’s armen en vingers nog giga gezwollen omdat bepaalde vochtafdrijvers niet sterk genoeg werken. Tegen de maandag zag alles er normaal uit met de aangepaste medicatie. Maar door de nieuwe antibiotica kuur kunnen ze de extra vochtafdrijvers niet geven en zijn de armen weeral gezwollen.
Liters medicatie (deze keer niet overdreven) zijn er intussen al door opa’s lijf gelopen, om ontsteking te weren, om vocht af te drijven, de hartslag op peil te houden, de bloeddruk te regelen en om het moraal op peil te houden…..
Al die medicatie beïnvloedt ook de mentale gezondheid en ook dat bemoeilijkt gesprek. We kunnen wel een beetje communiceren intussen, maar dat verloopt zo hobbelig als maar zijn kan. Spreken lukt nog steeds niet, praten zonder klank wel. Sommige woorden herkennen we gelukkig meteen terwijl andere zinnen echt tijd vragen om begrepen te worden. Het lijkt een kwis elke keer om binnen de ons toegemeten uur zoveel mogelijk te begrijpen van wat opa vraagt. En we gebruiken daarbij alle tools die mogelijk zijn.
We merkten ook dat opa nog een stuk uit het verleden moet zien te verwerken terwijl hij ook denkt aan de toekomst. Aan de psychologe vroeg hij ‘zal ik nog ooit kunnen lopen?’ Daar kon de psychologe geen antwoord op geven en de artsen naar waarheid ook niet.
Er is in elk geval wel al een eerste overleg naar revalidatie die blijkbaar in Oostende of Oostduinkerke zal doorgaan. Het is een goeie gedachte dat van zodra er gerevalideerd wordt, al een zwaar hoofdstuk voorbij is.