11u net een week geleden.
Een klok terugdraaien kan niet, maar vooruit kijken wel. En dat doen we.
Vasthouden aan die kleine momenten : samen met oma vanuit het ziekenhuis even naar buiten uitwaaien in het park dichtbij, glimlachen omdat oma blijkbaar een wastje probeerde te doen met haar ene hand, de tekeningen bewonderen van de kleinkinderen, content zijn dat we mekaar tegenkomen...
Het is een les in nederigheid, we willen wel zoveel, maar moeten gewoon afwachten en intussen vooruitkijken, en een beetje puzzelen.
Want dat is het : puzzelen met onszelf om alles op orde te krijgen en met iedereen rond ons. We zijn zo dankbaar om elk bericht en alle sterkte wensen zijn voor oma verzameld. Met kleine hapjes leest ze die vermoed ik, en ik denk wek dat ze er zich sterker kan door voelen.
Vandaag mag ze naar huis. We brengen eerst nog een bezoek op het intensieve voor we het 'hotel ziekenhuis' verlaten, zoals we dat intussen noemen.
Opa Noël ging dinsdag onder de scanner zodat ze nu duidelijker zijn toestand kunnen overzien. Hij werd gisteren geopereerd, met bouten en moeren hebben ze zijn ene schouder aan elkaar gezet en zijn arm gespalkt. We doen echt ons best om te onthouden wat het verplegend personeel allemaal uitlegt, maar dat lukt niet steeds zo feilloos, vandaar de omschrijving.
De operatie aan de andere schouder moet wachten tot de specialist daarvoor uit verlof is, intussen blijft opa Noël onder volledige verdoving. De pijn zou er anders voor zorgen dat het de genezing in de weg staat. Dus zien we hem intussen rustig slapen. De hoeveelheid medicatie en opvolgtoestellen naast het bed is niet te overzien. Naast de ope's gaat ook een bijzondere zorg naar de longen. Afwachten.
Sla intussen gerust een babbel met oma hoor als ze thuis is. Een luisterend oor is zo helend. Maar ook samen gewoon eens iets doen, zal waardevol zijn in de tijd die nu volgt.
Lieve groeten
Annemie en C°
Een klok terugdraaien kan niet, maar vooruit kijken wel. En dat doen we.
Vasthouden aan die kleine momenten : samen met oma vanuit het ziekenhuis even naar buiten uitwaaien in het park dichtbij, glimlachen omdat oma blijkbaar een wastje probeerde te doen met haar ene hand, de tekeningen bewonderen van de kleinkinderen, content zijn dat we mekaar tegenkomen...
Het is een les in nederigheid, we willen wel zoveel, maar moeten gewoon afwachten en intussen vooruitkijken, en een beetje puzzelen.
Want dat is het : puzzelen met onszelf om alles op orde te krijgen en met iedereen rond ons. We zijn zo dankbaar om elk bericht en alle sterkte wensen zijn voor oma verzameld. Met kleine hapjes leest ze die vermoed ik, en ik denk wek dat ze er zich sterker kan door voelen.
Vandaag mag ze naar huis. We brengen eerst nog een bezoek op het intensieve voor we het 'hotel ziekenhuis' verlaten, zoals we dat intussen noemen.
Opa Noël ging dinsdag onder de scanner zodat ze nu duidelijker zijn toestand kunnen overzien. Hij werd gisteren geopereerd, met bouten en moeren hebben ze zijn ene schouder aan elkaar gezet en zijn arm gespalkt. We doen echt ons best om te onthouden wat het verplegend personeel allemaal uitlegt, maar dat lukt niet steeds zo feilloos, vandaar de omschrijving.
De operatie aan de andere schouder moet wachten tot de specialist daarvoor uit verlof is, intussen blijft opa Noël onder volledige verdoving. De pijn zou er anders voor zorgen dat het de genezing in de weg staat. Dus zien we hem intussen rustig slapen. De hoeveelheid medicatie en opvolgtoestellen naast het bed is niet te overzien. Naast de ope's gaat ook een bijzondere zorg naar de longen. Afwachten.
Sla intussen gerust een babbel met oma hoor als ze thuis is. Een luisterend oor is zo helend. Maar ook samen gewoon eens iets doen, zal waardevol zijn in de tijd die nu volgt.
Lieve groeten
Annemie en C°