Straks vertrekken oma Maria en ik naar Oostende en het is zo ongeveer de eerste keer dat ik daarnaar uitzie.
De narcose werd namelijk in de afgelopen tijd steeds verder afgebouwd zodat opa Noël nu geen narcose meer krijgt en dus wakker is. Hoera! De pijnbestrijding gaat nu via morfine en opa zegt dat hij geen pijn heeft.
Het is te zeggen, hij knippert om een teken te geven.
Nu is het nog te vroeg om al voluit te kunnen zeggen dat we vlot een gesprek kunnen voeren met opa via het knipperen van de ogen. Maar in de afgelopen dagen was het wel zo dat er getracht werd om opdrachten te geven die hij moest uitvoeren. Knipperen gaat, in de hand knijpen lukt (nog) niet.
Dus toen gevraagd werd of hij ons (de andere zussen en oma) begreep, knipperde hij bevestigend. Bij de vraag of er pijn gevoeld werd, knipperde hij niet.
Dat is voor ons zo een grote stap vooruit. Naast de ontstekingswaarden die daalden tot rond de 10 (30 is de waarde bij een gewone verkoudheid) er is geen koorts meer en opa heeft de prikkel om te gaan hoesten.
Op een bepaald moment stond de radio aan op zijn kamer.
Dus konden we gisteren de verjaardag vieren van Zoon en Jongste Zus met een positiever gemoed. We klonken erop dat opa bij een volgende verjaardag er weer bij mag zijn. En kleinste kleinkind (3° kleuter) vond dat we nog iets moesten doen.
Bij het klaarzetten van de taart vond hij dat er niet alleen kaarsjes moesten gekozen worden voor de twee jarigen, maar ook eentje voor opa, hij koos een mooi blauwe uit met stippeltjes.
Hij vond ook dat we een stukje taart moesten sparen voor opa, voor als hij weer beter was. Er was wat uitleg nodig over invriezen en zo.
Net voor we het stukje in een doos zouden stoppen, kwam hij wel nog kloppen op mijn arm : 'tante Mie, ik heb het nootje op de taart van opa wel al opgegeten hoor, want opa lust dat toch niet zo graag denk ik.'
De narcose werd namelijk in de afgelopen tijd steeds verder afgebouwd zodat opa Noël nu geen narcose meer krijgt en dus wakker is. Hoera! De pijnbestrijding gaat nu via morfine en opa zegt dat hij geen pijn heeft.
Het is te zeggen, hij knippert om een teken te geven.
Nu is het nog te vroeg om al voluit te kunnen zeggen dat we vlot een gesprek kunnen voeren met opa via het knipperen van de ogen. Maar in de afgelopen dagen was het wel zo dat er getracht werd om opdrachten te geven die hij moest uitvoeren. Knipperen gaat, in de hand knijpen lukt (nog) niet.
Dus toen gevraagd werd of hij ons (de andere zussen en oma) begreep, knipperde hij bevestigend. Bij de vraag of er pijn gevoeld werd, knipperde hij niet.
Dat is voor ons zo een grote stap vooruit. Naast de ontstekingswaarden die daalden tot rond de 10 (30 is de waarde bij een gewone verkoudheid) er is geen koorts meer en opa heeft de prikkel om te gaan hoesten.
Op een bepaald moment stond de radio aan op zijn kamer.
Dus konden we gisteren de verjaardag vieren van Zoon en Jongste Zus met een positiever gemoed. We klonken erop dat opa bij een volgende verjaardag er weer bij mag zijn. En kleinste kleinkind (3° kleuter) vond dat we nog iets moesten doen.
Bij het klaarzetten van de taart vond hij dat er niet alleen kaarsjes moesten gekozen worden voor de twee jarigen, maar ook eentje voor opa, hij koos een mooi blauwe uit met stippeltjes.
Hij vond ook dat we een stukje taart moesten sparen voor opa, voor als hij weer beter was. Er was wat uitleg nodig over invriezen en zo.
Net voor we het stukje in een doos zouden stoppen, kwam hij wel nog kloppen op mijn arm : 'tante Mie, ik heb het nootje op de taart van opa wel al opgegeten hoor, want opa lust dat toch niet zo graag denk ik.'