Vandaag kwam ik iemand tegen die in het passeren op de fiets luid riep 'hoe gaat het?'
Een bijzondere vraag waar ik dankbaar om ben en even de tijd zou voor nodig zou hebben om te antwoorden, dus op die vraag heb ik als antwoord gezwaaid.
Maar het gaat verwarrend vooral. Goeie berichten en minder goeie wisselen elkaar af alsof het golven waren op zee.
Ik heb zin om een gedicht te schrijven over ons vader, en dat doe ik vast ook wel nog.
Soms heb ik zin om opa dooreen te schudden en te roepen 'blijf bij ons!' Maar gezien de breuken is dat geen al te best idee.
Soms wordt ik nostalgisch, en loopt het verleden als een film langs me voorbij.
Soms ben ik trots als ik zie hoe mans ons moeder dan wel wordt, hoeveel ze zichzelf als een pure autodidact aanleert.
Soms twijfel ik of ik wel genoeg kan doen.
Soms voel ik me schuldig als mensen naar mij komen met hun donkere vlekken in hun leven. Echt waar ik verontschuldig me oprecht, maar ik wil die donkere vlek niet groter maken, het heeft zoveel zin om het positieve toch te trachten op te zoeken. En er komt een tijd dat we weer genoeg energie over houden om zelf ook een troostende schouder te kunnen aanbieden, maar nu nog niet.
En soms doet een telefoontje van zus/schoonbroer deugd die kan vertellen dat de ontstekingswaarden tegenover vorige week spectaculair zijn verbeterd. De stap die achteruit werd gezet is weer vooruit gegaan.
Dat is super nieuws. We zitten weliswaar nog maar in de eerste fase van de ontsteking die moet genezen. De beademing moet nog verminderen. Nu ademt opa Noël toch al voor 45 % zelf. Maar ergens zien we hoop voor ons.
Liefs
Annemie
Een bijzondere vraag waar ik dankbaar om ben en even de tijd zou voor nodig zou hebben om te antwoorden, dus op die vraag heb ik als antwoord gezwaaid.
Maar het gaat verwarrend vooral. Goeie berichten en minder goeie wisselen elkaar af alsof het golven waren op zee.
Ik heb zin om een gedicht te schrijven over ons vader, en dat doe ik vast ook wel nog.
Soms heb ik zin om opa dooreen te schudden en te roepen 'blijf bij ons!' Maar gezien de breuken is dat geen al te best idee.
Soms wordt ik nostalgisch, en loopt het verleden als een film langs me voorbij.
Soms ben ik trots als ik zie hoe mans ons moeder dan wel wordt, hoeveel ze zichzelf als een pure autodidact aanleert.
Soms twijfel ik of ik wel genoeg kan doen.
Soms voel ik me schuldig als mensen naar mij komen met hun donkere vlekken in hun leven. Echt waar ik verontschuldig me oprecht, maar ik wil die donkere vlek niet groter maken, het heeft zoveel zin om het positieve toch te trachten op te zoeken. En er komt een tijd dat we weer genoeg energie over houden om zelf ook een troostende schouder te kunnen aanbieden, maar nu nog niet.
En soms doet een telefoontje van zus/schoonbroer deugd die kan vertellen dat de ontstekingswaarden tegenover vorige week spectaculair zijn verbeterd. De stap die achteruit werd gezet is weer vooruit gegaan.
Dat is super nieuws. We zitten weliswaar nog maar in de eerste fase van de ontsteking die moet genezen. De beademing moet nog verminderen. Nu ademt opa Noël toch al voor 45 % zelf. Maar ergens zien we hoop voor ons.
Liefs
Annemie