Maar dus nu heb ik een goeie reden om te schrijven en neen Harry heb ik vooralsnog niet gezien, maar....
Zondag gingen we opa Noël bezoeken en hij broebelde ineens. Het duurde even voor ik de link legde met de zak infuus die hij kreeg. Toegegeven, op zondag zou een glas wijn beter passen dan een zakje sondevoeding, maar het betekent wel dat ze zijn maag en darmen op gang willen houden. Een goed teken omdat het wil zeggen dat na de scan die opa kreeg alles ook in orde was om die voeding te geven.
Daarnaast kreeg hij ook een buisje rechtstreeks in zijn keel voor zuurstof, een canule. Dat zag er in elk geval comfortabeler uit voor opa en is ook eenvoudiger om de zuurstoftoevoer te regelen.
We babbelen ook steeds even met een verpleegkundige. Zij had het over goed nieuws, want de ontsteking van zijn longen was stabiel gebleven. Ik begreep dat niet goed. Stabiel kan voor mij nog alle kanten op. Ten slotte had opa al 10 dagen antibiotica gekregen en die hadden niks geen effect gegeven. Aan de andere kant waren ze nu ook al 2 dagen gestopt met die medicatie en alles bleef stabiel. Dus als we het zo bekeken konden we ons toch een beetje iets positiefs voorstellen.
Voor ons was het toch weer een zeer intens moment daar in het ziekenhuis. Onzekerheid of alles echt goed kan komen, haalt een mens behoorlijk onderuit.
En toen kwam daarnet een machtig mooi telefoontje van Jongste Zus, die dagelijks naar het ziekenhuis belt (ze zullen ons daar kennen).
Normaal zouden ze vandaag of morgen nieuwe antibiotica opstarten maar dat deden ze niet. De ontstekingswaarden waren blijkbaar helemaal vanzelf al een klein beetje gezakt.
Een eerste kleine wonder! Opa toont zich van zijn sterkste kant. En daar zijn we met z'n allen zo blij om. Voor het eerst in 2,5 weken iets hoopvols.
Wie weet is Harry Potter dan toch voorbij gewandeld onder zijn onzichtbaarheidsmantel.