Je zal het zien, net op de dag dat je het voornemen hebt om iets meer tijd te maken voor jezelf, gebeurt er iets waardoor alle levenskegels als een strike omgegooid worden. En je krijgt ineens zes maand ME-time. Die vrijdag laveerde ik fietsend en fluitend door het bloemenpark op weg met brood naar schoonmoeder. Roodkapje en de boze wolf achterna. |
Mijn boze wolf was een vrachtwagen die mijn fiets onzacht zoende. Een halve seconde later lag ik tussen de stukken van mijn fiets.
Een film van je leven die aan je voorbij trekt? Niks van. Nuchtere, nuttige welhaast fantasieloze gedachten.
Toen ik met een klap op de grond kwam begon het.
Ik dacht eerst :
'Dit hebben we echt niet meer nodig. Na alles wat er met de lieve mensen rond ons gebeurde, hoef ik nu niet perse ook nog eens zelf tegen de grond te smakken.....
Lig ik hier nu ook nog eens het verkeer op te houden....
Haal die fiets van onder me weg, dan wandel ik zonder wel verder'.....
(Toen had ik nog niet begrepen dat mijn pols verbrijzeld was en mijn hand in een vreemde bocht naast me lag en dat mijn bekken over de hele lijn gebroken en verschoven was, en met mijn fibula beentje was er ook iets).....
Ze haalden met vereende krachten inderdaad de fiets vanonder me weg en mijn gedachten schreeuwden :
'Shit, wat doet dat pijn. SHIT! SHIIIT !!!!
Ik moet Filiep nog verwittigen en Marjolein, want er is seffens een consult en dat haal ik heel zeker niet....
Hupla, nu is mijn Todo lijst meteen ook afgewerkt, todo voor vandaag; blijven liggen.'
Op een gegeven moment bogen ambulanciers zich over me.
'Verdorie nu zit ik zelf middenin een aflevering van spoed.....
Nee, knip mijn mooiste jas niet door, daar ben ik verliefd op....
Ja lap, nu heb ik ook nog koud en lig ik hier te kijk voor de hele goegemeente, dat kan er ook nog bij.
Weten ze het onderhand nog niet wanneer ik jarig ben? Heb mijn naam en mijn geboortedatum nu al tig keer moeten zeggen. En neen, ik lig niet van mijn sus.
Eindelijk op de spoed :
'Hoe kan ik de mensen rondom mij geruststellen? Hun handen vasthouden met mijn ene goeie hand. En een beetje proberen te glimlachen. Het zal wel goed komen. Toch?
Hé wat doe je daar met mijn hand! Dat doet giga zeer! Laat los!! (toen een arts een poging deed om mijn hand weer in de plooi te krijgen, zonder succes trouwens)
Neen, ik heb nu echt geen zin in een blaastest voor alcoholcontrole. '
Aan de operatietafel, Met de specialist die me heel gewoon kwam vertellen dat ik zes maand te revalideren had....minstens.
'..........???!!!......'
Een film van je leven die aan je voorbij trekt? Niks van. Nuchtere, nuttige welhaast fantasieloze gedachten.
Toen ik met een klap op de grond kwam begon het.
Ik dacht eerst :
'Dit hebben we echt niet meer nodig. Na alles wat er met de lieve mensen rond ons gebeurde, hoef ik nu niet perse ook nog eens zelf tegen de grond te smakken.....
Lig ik hier nu ook nog eens het verkeer op te houden....
Haal die fiets van onder me weg, dan wandel ik zonder wel verder'.....
(Toen had ik nog niet begrepen dat mijn pols verbrijzeld was en mijn hand in een vreemde bocht naast me lag en dat mijn bekken over de hele lijn gebroken en verschoven was, en met mijn fibula beentje was er ook iets).....
Ze haalden met vereende krachten inderdaad de fiets vanonder me weg en mijn gedachten schreeuwden :
'Shit, wat doet dat pijn. SHIT! SHIIIT !!!!
Ik moet Filiep nog verwittigen en Marjolein, want er is seffens een consult en dat haal ik heel zeker niet....
Hupla, nu is mijn Todo lijst meteen ook afgewerkt, todo voor vandaag; blijven liggen.'
Op een gegeven moment bogen ambulanciers zich over me.
'Verdorie nu zit ik zelf middenin een aflevering van spoed.....
Nee, knip mijn mooiste jas niet door, daar ben ik verliefd op....
Ja lap, nu heb ik ook nog koud en lig ik hier te kijk voor de hele goegemeente, dat kan er ook nog bij.
Weten ze het onderhand nog niet wanneer ik jarig ben? Heb mijn naam en mijn geboortedatum nu al tig keer moeten zeggen. En neen, ik lig niet van mijn sus.
Eindelijk op de spoed :
'Hoe kan ik de mensen rondom mij geruststellen? Hun handen vasthouden met mijn ene goeie hand. En een beetje proberen te glimlachen. Het zal wel goed komen. Toch?
Hé wat doe je daar met mijn hand! Dat doet giga zeer! Laat los!! (toen een arts een poging deed om mijn hand weer in de plooi te krijgen, zonder succes trouwens)
Neen, ik heb nu echt geen zin in een blaastest voor alcoholcontrole. '
Aan de operatietafel, Met de specialist die me heel gewoon kwam vertellen dat ik zes maand te revalideren had....minstens.
'..........???!!!......'