Een dag waarin : we een uur terugkeren naar het Oosten, de dag net iets te lang duurt naar mijn gevoel en ik toch nog kan kennismaken met Dan en Laura de morgen daarop. Laura is de dochter van Filieps nicht, die in st. Francisco woont.
En toen stonden we daar op het voetpad om 5u ’s ochtends, klaar voor de volgende vlucht richting Salt Lake City. Alleen de meeuwen kwamen ons gedag zeggen. Onderweg naar de luchthaven nam ik rustig afscheid van een stad die zo gelaagd is als een goeie parfum.
Seattle komt heel futuristisch over met z’n Space Needle, monorail, basis van microsoft en Amazon.
Daarnaast merk je zo mooi dat mensen met allerlei tinten echt rustig naast elkaar kunnen leven. Hier ontdekten we geen toeterende taxi’s. Het zijn toffe gasten die heel vlot vragen ‘hoe kan ik je helpen?’ Toen we het westcentrum naar buiten wilden gaan, hield een man met zijn gespreide armen alle twee de klapdeuren tegelijk open terwijl hij zijn volle gewicht daarvoor in de strijd wierp. Zo konden Marjolein en Ewout als echte VIP’s het pand verlaten.
Creatieve vibes zijn ook altijd zo dichtbij. Er is kleine kunst op de vreemdste hoeken (ik ben vergeten te vragen aan Laura wat de betekenis is van alle totempalen in de stad). Er is muziek van alle slag op pleinen of op de brede trottoirs en de mensen dansen er gewoon zonnig mee. Bij ons in Bellstreet zat een man de dag door jazz te spelen. De kledij in Seattle is zo eigenzinnig dat ik me afvraag hoe Jani Kazaltsis daarop zou reageren. Ofwel roept hij ‘OMG, maar schat dat trek je toch niet aan?’ ofwel ziet hij het toffe van het geheel zoals ik doe. Mensen die gewoon lekker aantrekken waar ze zin in hebben en hun haar kleuren in tinten roze, blauw, paars of rood of alles tegelijk.
Mijn kapster had me het advies gegeven om goed te kijken naar de haarkleursels, omdat ze in Amerika vóór zijn op de mode. Als je me nog eens tegenkomt thuis, kan het best dat ik blauw haar heb.
We waren dus onderweg naar Salt Lake City en we verwonderen ons alle vier om verschillende dingen. Marjolein was gefascineerd door de man die als job heeft een bord hoog te houden met einde van de rij. Ik had de drughond die ons kwam besnuffelen willen in actie zien (niet bij ons, dat spreekt) Ewout blijft proberen om nog dommere moppen te vertellen dan Filiep en Filiep is supercontent dat hij eindelijk zelf aan het stuur mag zitten van de mobilhome.
Tegen de vooravond zijn mijn batterijen ineens helemaal plat, dus zet ik alvast de nacht in terwijl de anderen met Laura en Dan de beste Mexicaan uit de straat gaan proberen. Ik kom Laura en Dan gelukkig ’s ochtends nog tegen bij het ontbijt voor zij weer gaan werken in Salt Lake City. Tof om familie zo ver van huis te kunnen ontmoeten.
Reizen was niet alleen ont-moeten maar ook ontmoeten.
En toen stonden we daar op het voetpad om 5u ’s ochtends, klaar voor de volgende vlucht richting Salt Lake City. Alleen de meeuwen kwamen ons gedag zeggen. Onderweg naar de luchthaven nam ik rustig afscheid van een stad die zo gelaagd is als een goeie parfum.
Seattle komt heel futuristisch over met z’n Space Needle, monorail, basis van microsoft en Amazon.
Daarnaast merk je zo mooi dat mensen met allerlei tinten echt rustig naast elkaar kunnen leven. Hier ontdekten we geen toeterende taxi’s. Het zijn toffe gasten die heel vlot vragen ‘hoe kan ik je helpen?’ Toen we het westcentrum naar buiten wilden gaan, hield een man met zijn gespreide armen alle twee de klapdeuren tegelijk open terwijl hij zijn volle gewicht daarvoor in de strijd wierp. Zo konden Marjolein en Ewout als echte VIP’s het pand verlaten.
Creatieve vibes zijn ook altijd zo dichtbij. Er is kleine kunst op de vreemdste hoeken (ik ben vergeten te vragen aan Laura wat de betekenis is van alle totempalen in de stad). Er is muziek van alle slag op pleinen of op de brede trottoirs en de mensen dansen er gewoon zonnig mee. Bij ons in Bellstreet zat een man de dag door jazz te spelen. De kledij in Seattle is zo eigenzinnig dat ik me afvraag hoe Jani Kazaltsis daarop zou reageren. Ofwel roept hij ‘OMG, maar schat dat trek je toch niet aan?’ ofwel ziet hij het toffe van het geheel zoals ik doe. Mensen die gewoon lekker aantrekken waar ze zin in hebben en hun haar kleuren in tinten roze, blauw, paars of rood of alles tegelijk.
Mijn kapster had me het advies gegeven om goed te kijken naar de haarkleursels, omdat ze in Amerika vóór zijn op de mode. Als je me nog eens tegenkomt thuis, kan het best dat ik blauw haar heb.
We waren dus onderweg naar Salt Lake City en we verwonderen ons alle vier om verschillende dingen. Marjolein was gefascineerd door de man die als job heeft een bord hoog te houden met einde van de rij. Ik had de drughond die ons kwam besnuffelen willen in actie zien (niet bij ons, dat spreekt) Ewout blijft proberen om nog dommere moppen te vertellen dan Filiep en Filiep is supercontent dat hij eindelijk zelf aan het stuur mag zitten van de mobilhome.
Tegen de vooravond zijn mijn batterijen ineens helemaal plat, dus zet ik alvast de nacht in terwijl de anderen met Laura en Dan de beste Mexicaan uit de straat gaan proberen. Ik kom Laura en Dan gelukkig ’s ochtends nog tegen bij het ontbijt voor zij weer gaan werken in Salt Lake City. Tof om familie zo ver van huis te kunnen ontmoeten.
Reizen was niet alleen ont-moeten maar ook ontmoeten.
Allemaal samen met Laura en Dan