Een dag waarop we van Latijns Amerika naar Zwitserland trokken in een paar uur en opnieuw niet voor donker thuis waren.
Volgens mij kan er niet veel tippen aan opstaan in een postkaart van mega zandduinen die door de ochtendzon beschenen worden. Zelfs de zwaluwen gingen samen op de draden zitten kijken naar de pasteltinten van zalmroze en zandgeel tegen de blauwige achtergrond van de monte Cristo,
Lang konden we er niet van genieten, want we hadden een druk traject voor de boeg. En alsof de mijlen nog niet voldoende waren, planden we ook nog ambitieus om onderweg een aantal bijzondere plekken te bezoeken.
Dus vertrokken we meteen al om acht uur, terwijl Ewout nog in zijn nest lag bovenin de mobilhome. Als er ’s nachts een coyote loopt te schreeuwen naast de deur, is het niet voor iedereen simpel om de slaap weer te vatten.
Voor de middag kwamen we toe in Mannitou springs. Dichtbij lag ook Pueblo en andere steden met klinkende Spaanse namen. Dat Mannitou springs eerst de thuis van Navajo indianen was, merkten we aan de beschilderde muren die hun verhalen vertelden. Recente kunstwerken, dat wel. In de winkels kwamen we zowel Mexicaanse handgeschilderde hebbedingen tegen als Keltische juwelen. Het stadje was een kleur- en geurrijke mengeling van culturen geworden.
Aan de rand van de stad pikten we in de rapte nog een stukje van de tuin van de goden mee. Een oranje rotsrijk natuurpark waar ik me wel Adem en Eva in kon voorstellen, maar god niet. Want we weten sinds vorig jaar dat die in Toscane woont.
Georgetown lag maar een tweetal uur van Manitou springs af. We hadden alle reden voor die kleine omweg omdat George met ons meereisde, en dat is de naam van de pennenzak van Marjolein. Georgetown beloofde een stadje te zijn dat in Zwitserse stijl opbloeide door de zilvermijnen. De trein naar de mijnen neemt nu vooral toeristen mee en via de voorbereiding had ik me een levendige stad voorgesteld, waar we gezellig konden kuieren en wie weet nog wat souvenirs rapen.
Georgetown was wel gezellig, maar leek eerder op een stil dorp in de Franse alpen. We wandelden door zonnige straten en steegjes, met houten huizen en gestapelde houtblokken zoals in Zwitserland. Maar steevast was er op een of andere manier een Amerikaanse vlag verwerkt in het decor : geschilderd op het hout, in strikken of in een waaier naast de deur. Kabelende beekjes en wilde bloemen her en der, maakten het plaatje af.
De rest van de geplande route naar Rocky Mountain National park zat bol van de bochten. Een straffe uitdaging voor ons huis op wielen. Het was al heftig aan het schemeren tegen de tijd dat we aan de rand van het natuurpark arriveerden, maar we moesten nog het park doorkruisen aan een traag tempo om de zigzagbanen te kunnen volgen en we moesten ook de dieren onderweg zien te ontwijken. Een aantal hazen, een vos en verschillende herten keken ons onderweg verbaasd aan. En elk van hen kon het verder vertellen.
Terwijl we helemaal in het helemaal donker langs de voor ons onzichtbare meren, watervallen, wilde bloemen en uitkijkposten passeerden tot aan de camping, hielden Stomae en Filip Kowlier ons met plezier gezelschap.
Volgens mij kan er niet veel tippen aan opstaan in een postkaart van mega zandduinen die door de ochtendzon beschenen worden. Zelfs de zwaluwen gingen samen op de draden zitten kijken naar de pasteltinten van zalmroze en zandgeel tegen de blauwige achtergrond van de monte Cristo,
Lang konden we er niet van genieten, want we hadden een druk traject voor de boeg. En alsof de mijlen nog niet voldoende waren, planden we ook nog ambitieus om onderweg een aantal bijzondere plekken te bezoeken.
Dus vertrokken we meteen al om acht uur, terwijl Ewout nog in zijn nest lag bovenin de mobilhome. Als er ’s nachts een coyote loopt te schreeuwen naast de deur, is het niet voor iedereen simpel om de slaap weer te vatten.
Voor de middag kwamen we toe in Mannitou springs. Dichtbij lag ook Pueblo en andere steden met klinkende Spaanse namen. Dat Mannitou springs eerst de thuis van Navajo indianen was, merkten we aan de beschilderde muren die hun verhalen vertelden. Recente kunstwerken, dat wel. In de winkels kwamen we zowel Mexicaanse handgeschilderde hebbedingen tegen als Keltische juwelen. Het stadje was een kleur- en geurrijke mengeling van culturen geworden.
Aan de rand van de stad pikten we in de rapte nog een stukje van de tuin van de goden mee. Een oranje rotsrijk natuurpark waar ik me wel Adem en Eva in kon voorstellen, maar god niet. Want we weten sinds vorig jaar dat die in Toscane woont.
Georgetown lag maar een tweetal uur van Manitou springs af. We hadden alle reden voor die kleine omweg omdat George met ons meereisde, en dat is de naam van de pennenzak van Marjolein. Georgetown beloofde een stadje te zijn dat in Zwitserse stijl opbloeide door de zilvermijnen. De trein naar de mijnen neemt nu vooral toeristen mee en via de voorbereiding had ik me een levendige stad voorgesteld, waar we gezellig konden kuieren en wie weet nog wat souvenirs rapen.
Georgetown was wel gezellig, maar leek eerder op een stil dorp in de Franse alpen. We wandelden door zonnige straten en steegjes, met houten huizen en gestapelde houtblokken zoals in Zwitserland. Maar steevast was er op een of andere manier een Amerikaanse vlag verwerkt in het decor : geschilderd op het hout, in strikken of in een waaier naast de deur. Kabelende beekjes en wilde bloemen her en der, maakten het plaatje af.
De rest van de geplande route naar Rocky Mountain National park zat bol van de bochten. Een straffe uitdaging voor ons huis op wielen. Het was al heftig aan het schemeren tegen de tijd dat we aan de rand van het natuurpark arriveerden, maar we moesten nog het park doorkruisen aan een traag tempo om de zigzagbanen te kunnen volgen en we moesten ook de dieren onderweg zien te ontwijken. Een aantal hazen, een vos en verschillende herten keken ons onderweg verbaasd aan. En elk van hen kon het verder vertellen.
Terwijl we helemaal in het helemaal donker langs de voor ons onzichtbare meren, watervallen, wilde bloemen en uitkijkposten passeerden tot aan de camping, hielden Stomae en Filip Kowlier ons met plezier gezelschap.