Een dag waarop we over een natuurlijk boog wandelden, Marjolein haar bord in twee sneed, onze hersenen bijna onze oren uitsmolten en we net geen zonneslag opliepen. Maar ik moet het toegeven, Canyonlands was groots.
Er zijn ongetwijfeld betere seizoenen om Canyonlands te bezoeken dan de zomer. 109° F in augustus was uiteraard heet maar we gingen ervan uit dat we die hitte van 43°C aankonden. Twee jaar geleden hadden we al eens Death valley met dodelijke temperaturen getrotseerd.
En toch.
Canyonland was groots zeker weten, 1366 km² om precies te zijn, ongeveer half West-Vlaanderen. De green river en de coloradoriver zorgden voor een deel van het wonderlijke en natuurlijke uitslijtwerk in de rotsen, en de wind deed de rest. Eerlijk, samen hebben ze een sterk kunstwerk afgeleverd. De rotslagen die gedurende duizenden jaren de rivieren uitsleten, waren zichtbaar en beneden ons ontvouwde zich een indrukwekkende vlakte.
Het volledig natuurgebied leek niet zo groot, toch was het niet evident om overal te komen, omdat er geen verbindingswegen waren over de rivieren. Om de drie districts te kunnen bereiken, moesten we mijlen en uren omrijden. Dus maakten we een keuze.
Wij bezochten Iland in the sky, een van de drie knappe districts in canyonland. Deze streek heeft zijn naam te danken aan de mist die soms tussen de canyons blijft hangen, waardoor de hoger gelegen stukken inderdaad lijken op Ilands die tussen de wolken drijven.
De kloven in de canyon waren 2000(610 m) tot 1000 voet (305m) diep met rotswanden die recht naar beneden liepen. Zet daar de Eiffeltoren tussen en je ziet hem niet meer staan. Maar het punt was dat we middenin dat decor, we echt geen gevoel voor afmetingen meer hadden; en we ook wenden aan alles, alsof het een normale habitat is. Maar dat is het niet. In deze ruwe brok natuur is leven voor de mens zelfs niet mogelijk, o.a. omdat de temperaturen zo scherp schommelen. En zo stonden we daar dus in een decor waar we tot aan de horizon langs alle kanten, niks van menselijke sporen zagen op de eenvoudige autoweg na.
We legden de trail af naar de mesa arch. Die wilden we hier echt gezien hebben, want hij kreeg een grote onderscheiding bij tripadviser. Wonderlijk dat iets als dit bestaat, een stenen boog die door erosie met water uitgesleten werd. Wij wandelden erover, maar een enkele kamikaze fietste er zelfs overheen. Ik verwonderde me met veel plezier ook voor alle andere kleinere natuurschoon onderweg, cactussen, wilde bloemen, hier en daar een vlinder en zelfs konijnen.
We hadden goesting om veel tochten te ondernemen om echt alles te bekijken van dit district, maar de hitte riep ons ineens een halt toe. Onderweg naar een uitkijkpunt leek het echt of de zon ons een tik tegen ons hoofd gaf.
Dead horse point was het laatste state park dat we bezoeken. Stel je een klein schiereiland voor, niet omringt door water maar door kliffen, rotswanden die recht naar beneden lopen. Dead horse point dankt zijn gruwelijke naam aan iemand die vergeetachtig was. Vroeger dreven ze de paarden naar dit schiereiland en sloten de smalle doorgang af met een hek. Een keer vergaten ze de paarden, waardoor ze van dorst omkwamen terwijl 600 meter lager de coloradorivier stroomde.
Die avond waren we zo murw van de zon dat we onszelf trakteerden op niet zelf koken. We probeerden ons in een pizzatent te integreren door vooraf de menukaart van buiten te blokken en dan pas te bestellen en toch duurde het een onhandige dialoog eer we onszelf verstaanbaar konden maken. Eigenlijk is het vooral de truc om eerst super te observeren hoe anderen het aanpakken om dan hun voorbeeld zo goed mogelijk te volgen. Enfin, uiteindelijk hebben we dan toch gegeten. Niet bijzonder lekker maar ter compensatie wel snel. De stukken pizza werden op kartonnen borden gegooid om op te warmen. In een poging om diepe canyons in de pizza te snijden, ging Marjoleins bord middendoor en de tanden van haar vork plooiden in alle richtingen. De min of meer slappe stukken moesten we dus met de hand te verorberen, toegeplooid alsof het een boterham was. De andere bezoekers genoten net iets meer van hun stukken pizza, al was er ook iemand die intussen van de Wifi gebruik maakte en al tokkelen op het klavier zijn pizza at. Hij genoot in elk geval van zijn mails.
Er zijn ongetwijfeld betere seizoenen om Canyonlands te bezoeken dan de zomer. 109° F in augustus was uiteraard heet maar we gingen ervan uit dat we die hitte van 43°C aankonden. Twee jaar geleden hadden we al eens Death valley met dodelijke temperaturen getrotseerd.
En toch.
Canyonland was groots zeker weten, 1366 km² om precies te zijn, ongeveer half West-Vlaanderen. De green river en de coloradoriver zorgden voor een deel van het wonderlijke en natuurlijke uitslijtwerk in de rotsen, en de wind deed de rest. Eerlijk, samen hebben ze een sterk kunstwerk afgeleverd. De rotslagen die gedurende duizenden jaren de rivieren uitsleten, waren zichtbaar en beneden ons ontvouwde zich een indrukwekkende vlakte.
Het volledig natuurgebied leek niet zo groot, toch was het niet evident om overal te komen, omdat er geen verbindingswegen waren over de rivieren. Om de drie districts te kunnen bereiken, moesten we mijlen en uren omrijden. Dus maakten we een keuze.
Wij bezochten Iland in the sky, een van de drie knappe districts in canyonland. Deze streek heeft zijn naam te danken aan de mist die soms tussen de canyons blijft hangen, waardoor de hoger gelegen stukken inderdaad lijken op Ilands die tussen de wolken drijven.
De kloven in de canyon waren 2000(610 m) tot 1000 voet (305m) diep met rotswanden die recht naar beneden liepen. Zet daar de Eiffeltoren tussen en je ziet hem niet meer staan. Maar het punt was dat we middenin dat decor, we echt geen gevoel voor afmetingen meer hadden; en we ook wenden aan alles, alsof het een normale habitat is. Maar dat is het niet. In deze ruwe brok natuur is leven voor de mens zelfs niet mogelijk, o.a. omdat de temperaturen zo scherp schommelen. En zo stonden we daar dus in een decor waar we tot aan de horizon langs alle kanten, niks van menselijke sporen zagen op de eenvoudige autoweg na.
We legden de trail af naar de mesa arch. Die wilden we hier echt gezien hebben, want hij kreeg een grote onderscheiding bij tripadviser. Wonderlijk dat iets als dit bestaat, een stenen boog die door erosie met water uitgesleten werd. Wij wandelden erover, maar een enkele kamikaze fietste er zelfs overheen. Ik verwonderde me met veel plezier ook voor alle andere kleinere natuurschoon onderweg, cactussen, wilde bloemen, hier en daar een vlinder en zelfs konijnen.
We hadden goesting om veel tochten te ondernemen om echt alles te bekijken van dit district, maar de hitte riep ons ineens een halt toe. Onderweg naar een uitkijkpunt leek het echt of de zon ons een tik tegen ons hoofd gaf.
Dead horse point was het laatste state park dat we bezoeken. Stel je een klein schiereiland voor, niet omringt door water maar door kliffen, rotswanden die recht naar beneden lopen. Dead horse point dankt zijn gruwelijke naam aan iemand die vergeetachtig was. Vroeger dreven ze de paarden naar dit schiereiland en sloten de smalle doorgang af met een hek. Een keer vergaten ze de paarden, waardoor ze van dorst omkwamen terwijl 600 meter lager de coloradorivier stroomde.
Die avond waren we zo murw van de zon dat we onszelf trakteerden op niet zelf koken. We probeerden ons in een pizzatent te integreren door vooraf de menukaart van buiten te blokken en dan pas te bestellen en toch duurde het een onhandige dialoog eer we onszelf verstaanbaar konden maken. Eigenlijk is het vooral de truc om eerst super te observeren hoe anderen het aanpakken om dan hun voorbeeld zo goed mogelijk te volgen. Enfin, uiteindelijk hebben we dan toch gegeten. Niet bijzonder lekker maar ter compensatie wel snel. De stukken pizza werden op kartonnen borden gegooid om op te warmen. In een poging om diepe canyons in de pizza te snijden, ging Marjoleins bord middendoor en de tanden van haar vork plooiden in alle richtingen. De min of meer slappe stukken moesten we dus met de hand te verorberen, toegeplooid alsof het een boterham was. De andere bezoekers genoten net iets meer van hun stukken pizza, al was er ook iemand die intussen van de Wifi gebruik maakte en al tokkelen op het klavier zijn pizza at. Hij genoot in elk geval van zijn mails.