Het plan was om vroeg te vertrekken naar Arches zodat we vóór de felle zon het park konden bezoeken. De anderen konden zich kwiek uit bed hijsen, maar ik had precies slaap in te halen, dus paste ik deze keer voor het ochtendprogramma.
Marjolein, Ewout en Filiep trokken naar delicat Arch. Een boog die alleen te zien is na een wandeling die in totaal 5 mijl bedraagt (7,5 km ongeveer) maar onder de stekende zon en het hellende pad toch zeer zwaar was.
De namiddag bleek inderdaad veel te warm om lang in het park te blijven, dus verkenden we deze keer wel samen Moab via alle schaduwplekken die er waren. Gek eigenlijk, de winkels krijgen ongetwijfeld maar een halve dag volk over de vloer, op het moment dat de schaduw aan hun kant valt.
Tegen valavond was ik toch verlekkerd om Arches eindelijk te zien. De dalende zon gaf aan de terracotta wanden en grond zo’n gloed af dat de stenen bijna licht leken af te geven, Fluorescerend rood bijna.
De formaties waren zo uniek dat we tijdens de tocht vaak gewoon stil bleven en alleen probeerden met onze ogen de beelden voor altijd vast te leggen, want foto’s vertellen hier maar een klein stukje van het verhaal. Het is in elk geval indrukwekkend te zien wat de natuur kan, door erosie van wind en water sculpturen vormen die op figuren gaan lijken: mensen, magistraten, muren, een balancerende rots, een dubbel raam, een duivelse tuin maar ook de tuin van eden.
Door het jaar doen we flink ons best om alle regels te volgen, maar op reis durven we daar wel eens tegen zondigen. Ewout reed ons namelijk rond in het park met een voor een paar dagen te gebruiken wagen. Neen, hij heeft nog geen rijbewijs. Het leken dus extra rijlessen. Maar sst, ik weet zeker dat niemand van jullie dit ooit verder vertelt. In elk geval, met deze automatische wagen kon hij goed de bochten oefenen. Bij momenten was het zelfs handig dat Ewout alvast de auto wou halen, terwijl wij nog even in de schaduw bleven wachten.
Marjolein en ik merkten intussen ook dat mensen met verschillende talen mekaar heel goed begrijpen, ook zonder vertaling. Bij het bezoekerscentrum wou ik onze flessen met water aanvullen. In het park moesten we per dag elk een gallon (bijna 4 liter) drinken tegen uitdroging. Maar ik draaide de kraan onhandig niet iets te enthousiast open zodat niet alleen ikzelf maar ook de man achter me een douche kreeg.
Marjolein plaagde: ‘ja mama, je moet de fles wel eerst onder de kraan houden hé.
Waarop de man achter me in het Amerikaans antwoordde : ‘het is niet erg hoor, bij deze hitte doet een douche zelfs deugd.’
Op een ander moment riep Ewout overdreven: ‘Papaa , ist nog veeeeer?’
Waarop weer iemand in het Amerikaans antwoordde: ‘Nee hoor, alleen nog 7 minuten wandelen.’
Ik liep me al wandelen ook te verwonderen om allerlei kleine wonderen : cactussen, Aloe vera, de bloemen die bij dit hete klimaat toch bloeiden, de bewolking die verderop kwam opzetten en waarvan we de regen aan de horizon zagen uitvallen. Er was onweer op komst en we kregen alvast een dreigend kleurenpallet als voorsmaak.
’s Avonds kozen we voor een keertje om niet zelf te koken, maar een Mexicaan te proberen. Niemand van ons stond nog stil bij het alcoholverbod en daar zou iemand de gevolgen van voelen. Toen een heel toffe Mexicaanse ober onze drank opnam, gaf hij uitvoerig advies over de soorten bieren en bracht ze gezwind. Maar de manager kwam heel snel naar de ID van Ewout vragen en spelde ons als een echte sheriff de les. Maar ook de barman kreeg op zijn oren gaf hij later voorzichtig toe, we hadden echt met hem te doen.
Toch wou Ewout beide obers om de tuin leiden. Hij kreeg als vervanging van zijn biertje een visbokaal met spuitwater en dacht om die eerst helemaal op te drinken en dan in diezelfde rode beker stiekem het bier te gieten. Marjolein en ik werden zelfs medeplichtig door een deel van het water en ijs in onze fruitsap te kieperen. Ewout deed hard zijn best om zo snel mogelijk te drinken, maar hij had niet op de ijverige toffe ober gerekend. Net toen zijn glas bijna leeg was, kwam hij vriendelijk een vers brengen. Het beteuterde gezicht van Ewout: hé, daar gaat mijn strak plan, in combinatie met de blik van de ober die wel merkte dat er iets niet in orde was, maar hij wist absoluut niet wat, was helemaal hilarisch.
Het is niet de bedoeling om ’s nachts in Arches natuurpark rond te hangen, maar we hadden die dag wel meer regels overschreden dus deden we het toch. Het was er stekedonker, uiteraard niks geen verlichting, maar dat maakte het juist zo mooi. De bliksem van de namiddag was komen opzetten maar bleef ver genoeg om veilig te zijn. De lichtflitsen zorgden ervoor dat we de contouren van de natuurlijke creaties tegen de nachtelijke hemel zagen. De sterren stonden helder uitgetekend en de krekels sjirpten de laatste dagwarmte van zich af.
Zowaar een moment waarin magie verborgen zat.
Marjolein, Ewout en Filiep trokken naar delicat Arch. Een boog die alleen te zien is na een wandeling die in totaal 5 mijl bedraagt (7,5 km ongeveer) maar onder de stekende zon en het hellende pad toch zeer zwaar was.
De namiddag bleek inderdaad veel te warm om lang in het park te blijven, dus verkenden we deze keer wel samen Moab via alle schaduwplekken die er waren. Gek eigenlijk, de winkels krijgen ongetwijfeld maar een halve dag volk over de vloer, op het moment dat de schaduw aan hun kant valt.
Tegen valavond was ik toch verlekkerd om Arches eindelijk te zien. De dalende zon gaf aan de terracotta wanden en grond zo’n gloed af dat de stenen bijna licht leken af te geven, Fluorescerend rood bijna.
De formaties waren zo uniek dat we tijdens de tocht vaak gewoon stil bleven en alleen probeerden met onze ogen de beelden voor altijd vast te leggen, want foto’s vertellen hier maar een klein stukje van het verhaal. Het is in elk geval indrukwekkend te zien wat de natuur kan, door erosie van wind en water sculpturen vormen die op figuren gaan lijken: mensen, magistraten, muren, een balancerende rots, een dubbel raam, een duivelse tuin maar ook de tuin van eden.
Door het jaar doen we flink ons best om alle regels te volgen, maar op reis durven we daar wel eens tegen zondigen. Ewout reed ons namelijk rond in het park met een voor een paar dagen te gebruiken wagen. Neen, hij heeft nog geen rijbewijs. Het leken dus extra rijlessen. Maar sst, ik weet zeker dat niemand van jullie dit ooit verder vertelt. In elk geval, met deze automatische wagen kon hij goed de bochten oefenen. Bij momenten was het zelfs handig dat Ewout alvast de auto wou halen, terwijl wij nog even in de schaduw bleven wachten.
Marjolein en ik merkten intussen ook dat mensen met verschillende talen mekaar heel goed begrijpen, ook zonder vertaling. Bij het bezoekerscentrum wou ik onze flessen met water aanvullen. In het park moesten we per dag elk een gallon (bijna 4 liter) drinken tegen uitdroging. Maar ik draaide de kraan onhandig niet iets te enthousiast open zodat niet alleen ikzelf maar ook de man achter me een douche kreeg.
Marjolein plaagde: ‘ja mama, je moet de fles wel eerst onder de kraan houden hé.
Waarop de man achter me in het Amerikaans antwoordde : ‘het is niet erg hoor, bij deze hitte doet een douche zelfs deugd.’
Op een ander moment riep Ewout overdreven: ‘Papaa , ist nog veeeeer?’
Waarop weer iemand in het Amerikaans antwoordde: ‘Nee hoor, alleen nog 7 minuten wandelen.’
Ik liep me al wandelen ook te verwonderen om allerlei kleine wonderen : cactussen, Aloe vera, de bloemen die bij dit hete klimaat toch bloeiden, de bewolking die verderop kwam opzetten en waarvan we de regen aan de horizon zagen uitvallen. Er was onweer op komst en we kregen alvast een dreigend kleurenpallet als voorsmaak.
’s Avonds kozen we voor een keertje om niet zelf te koken, maar een Mexicaan te proberen. Niemand van ons stond nog stil bij het alcoholverbod en daar zou iemand de gevolgen van voelen. Toen een heel toffe Mexicaanse ober onze drank opnam, gaf hij uitvoerig advies over de soorten bieren en bracht ze gezwind. Maar de manager kwam heel snel naar de ID van Ewout vragen en spelde ons als een echte sheriff de les. Maar ook de barman kreeg op zijn oren gaf hij later voorzichtig toe, we hadden echt met hem te doen.
Toch wou Ewout beide obers om de tuin leiden. Hij kreeg als vervanging van zijn biertje een visbokaal met spuitwater en dacht om die eerst helemaal op te drinken en dan in diezelfde rode beker stiekem het bier te gieten. Marjolein en ik werden zelfs medeplichtig door een deel van het water en ijs in onze fruitsap te kieperen. Ewout deed hard zijn best om zo snel mogelijk te drinken, maar hij had niet op de ijverige toffe ober gerekend. Net toen zijn glas bijna leeg was, kwam hij vriendelijk een vers brengen. Het beteuterde gezicht van Ewout: hé, daar gaat mijn strak plan, in combinatie met de blik van de ober die wel merkte dat er iets niet in orde was, maar hij wist absoluut niet wat, was helemaal hilarisch.
Het is niet de bedoeling om ’s nachts in Arches natuurpark rond te hangen, maar we hadden die dag wel meer regels overschreden dus deden we het toch. Het was er stekedonker, uiteraard niks geen verlichting, maar dat maakte het juist zo mooi. De bliksem van de namiddag was komen opzetten maar bleef ver genoeg om veilig te zijn. De lichtflitsen zorgden ervoor dat we de contouren van de natuurlijke creaties tegen de nachtelijke hemel zagen. De sterren stonden helder uitgetekend en de krekels sjirpten de laatste dagwarmte van zich af.
Zowaar een moment waarin magie verborgen zat.