Over Beren en andere gevaarlijke dinges
Had ik al gezegd dat Yellowstone eigenlijk een gigantische vulkaan is? Nou, ze is laatst 640.000 jaar geleden uitgebarsten. En toen had zowat de ganse aardbol daar behoorlijk last van. Naar het schijnt is de vulkaan al 40.000 jaar over tijd met uitbarsten, dus we konden alles verwachten.
Vanuit Teton National park reden we ’s avonds vanzelf Yellowstone binnen. We kwamen op het lumineuze idee om nog snel een wasje te draaien, maar dat lukte niet helemaal vlotjes. Marjolein en ik stapten vanuit onze kampplaats naar de wasserette. Half a mile ver had men ons beloofd maar we bleven stappen. Zie je ons gaan, tussen de naaldbomen in onze zomertenue terwijl de temperatuur richting winter draaide en de bordjes onderweg waarschuwden voor beren ‘be bear aware’?
Zo donker als die avond had ik het nog zelden gezien. De mannen sleurden me zowat het bos in, een heuvel af, een houten bruggetje op, tot bij een open plek. Ik had het koud en was niet dapper genoeg om de beren te vergeten die van overal konden komen. En eigenlijk had ik blijkbaar wel alle redenen om me zorgen te maken.
De mannen mopperden: ‘zeg, toen jij in de chiro zat, deden ze toch ook wel nachtspel zeker?’
Ikke : ‘Jaja, met dat verschil dat wij nachtspel hadden aan het zilvermeer van Mol en daar was de leiding veruit het verschietachtigst.’
Toen lag het meer van Yellowstone voor me. Nota bene, de krater van lang geleden die zich vulde met water. Rondom stonden naaldbomen dreigend te wezen.
Ik sloeg mijn ogen op. Magisch.
Van mijn leven had ik zoveel sterren niet bij elkaar gezien; de nevel van de melkweg en sterren zo dik als kerstversiering. Ze glinsterden zelfs in het meer. We verbaasden ons om zoveel prachtigs en Ewout ging zelfs even op zijn rug gaan liggen.
Onze driedaagse in Yellowstone moest nog beginnen.
De eerste echte dag.
’s Morgens duwde de kou me uit bed. Op de plekken waar de zon tussen de bomen sijpelde begon de dag op te warmen. Ik trok naar het meer langs dezelfde weg van de nacht in gezelschap van eekhoorntjes en allerlei vogels die geluiden maakten die ik niet herkende. Er hing nog een mysterieuze nevel over het meer. Alleen stond ik daar, in de stilte van de natuur bij het glinsterende wateroppervlak en het keienstrand met grijs getrokken boomstronken als banken, een wonderlijk begin van de dag.
Na mijn uitje waarschuwden vrouwen uit Colorado me fel voor beren. ‘Neem toch maar beerspray mee,’ drukten ze me op het hart. ‘Een paar dagen geleden is een man aangevallen door een beer en de berenbelletjes helpen voor geen meter.’ Meer details kreeg ik niet, maar dat zou nog komen. Het gekke is dat door dat euforische begin van de dag de boodschap me niet zo diep raakte. Gek eigenlijk, want thuis loop ik gillend door de gang als ik een spin zie. Was ik dan overweldigd?
Op onze dagmenu stonden geen beren, wel de site van Old Faithfull. De meer dan 100 jaar oude herberg daar was indrukwekkend; het grootste hotel ter wereld helemaal in hout opgetrokken.
De Old Faithfull geiser achter de herberg, spoot nog steeds elke 90 minuten water zo’n 70 meter hoog, gedurende een aantal minuten. Geen mechanisme in werking, maar pure natuurkracht. Ook rond die geiser, borrelde en stoomde het dat het een lieve lust was. Vreemd om te zien en te ruiken. Sulfer afgewisseld met ammoniak prikkelde onze neusgaten. We werden rond de verschillende kleine en grotere geisers geleid via houten paden, want de grond kan warm worden. Langs alle kanten waarschuwden ze ons ervoor zeker niet van het pad af te gaan. Ik zou het niet in mijn hoofd halen!
Och ja, wist je dit? De eerste bezoekers van Yellowstone stopten zeep in de grote geiser van Old Faithfull voor hij spoot, omdat ze hoopten op die manier bellen te kunnen blazen. Ik dacht er weer aan toen ik een kind daar met een bellenblazer bezig zag.
We hielden een tweede keer halt bij de mysterieuze watervallen, maar als apero kregen we op de wandeling ernaar toe nog prachtige geisers te goed. Aan de rand wit door mineralen die versteend waren, met daarbinnen alle tinten van turquoise tot donkerblauw. Ze leken uitnodigend om erin te relaxen, maar het water was kokend en dampend.
De mysterieuze watervallen ontdekten we na een rots wandeling; een parel om te zien en heerlijk verfrissend voor onze voeten. Onder de waterval vonden een aantal jongeren het prettig om een natuurlijke douche te nemen. Het beeld kon zo in een reclame voor Tahiti douche crème.
Die dag sloten we af met een wereldwonder dessert, een van de meest bekende plekken in Yellowstone. De Grand Prismatic spring. Een geiser groter dan twee olympische zwembaden waarvan de randen magisch overvloeien en alle tinten van de regenboog laten zien. Van oranje door bacteriën aan de buitenkant tot donkerblauw in het midden. Foto’s van bovenaf zijn werkelijk bijzonder. Van de zijkant hadden we toch een beetje zicht op die kleurenpracht. En onze fantasie vulde de rest van het beeld.
Had ik al gezegd dat Yellowstone eigenlijk een gigantische vulkaan is? Nou, ze is laatst 640.000 jaar geleden uitgebarsten. En toen had zowat de ganse aardbol daar behoorlijk last van. Naar het schijnt is de vulkaan al 40.000 jaar over tijd met uitbarsten, dus we konden alles verwachten.
Vanuit Teton National park reden we ’s avonds vanzelf Yellowstone binnen. We kwamen op het lumineuze idee om nog snel een wasje te draaien, maar dat lukte niet helemaal vlotjes. Marjolein en ik stapten vanuit onze kampplaats naar de wasserette. Half a mile ver had men ons beloofd maar we bleven stappen. Zie je ons gaan, tussen de naaldbomen in onze zomertenue terwijl de temperatuur richting winter draaide en de bordjes onderweg waarschuwden voor beren ‘be bear aware’?
Zo donker als die avond had ik het nog zelden gezien. De mannen sleurden me zowat het bos in, een heuvel af, een houten bruggetje op, tot bij een open plek. Ik had het koud en was niet dapper genoeg om de beren te vergeten die van overal konden komen. En eigenlijk had ik blijkbaar wel alle redenen om me zorgen te maken.
De mannen mopperden: ‘zeg, toen jij in de chiro zat, deden ze toch ook wel nachtspel zeker?’
Ikke : ‘Jaja, met dat verschil dat wij nachtspel hadden aan het zilvermeer van Mol en daar was de leiding veruit het verschietachtigst.’
Toen lag het meer van Yellowstone voor me. Nota bene, de krater van lang geleden die zich vulde met water. Rondom stonden naaldbomen dreigend te wezen.
Ik sloeg mijn ogen op. Magisch.
Van mijn leven had ik zoveel sterren niet bij elkaar gezien; de nevel van de melkweg en sterren zo dik als kerstversiering. Ze glinsterden zelfs in het meer. We verbaasden ons om zoveel prachtigs en Ewout ging zelfs even op zijn rug gaan liggen.
Onze driedaagse in Yellowstone moest nog beginnen.
De eerste echte dag.
’s Morgens duwde de kou me uit bed. Op de plekken waar de zon tussen de bomen sijpelde begon de dag op te warmen. Ik trok naar het meer langs dezelfde weg van de nacht in gezelschap van eekhoorntjes en allerlei vogels die geluiden maakten die ik niet herkende. Er hing nog een mysterieuze nevel over het meer. Alleen stond ik daar, in de stilte van de natuur bij het glinsterende wateroppervlak en het keienstrand met grijs getrokken boomstronken als banken, een wonderlijk begin van de dag.
Na mijn uitje waarschuwden vrouwen uit Colorado me fel voor beren. ‘Neem toch maar beerspray mee,’ drukten ze me op het hart. ‘Een paar dagen geleden is een man aangevallen door een beer en de berenbelletjes helpen voor geen meter.’ Meer details kreeg ik niet, maar dat zou nog komen. Het gekke is dat door dat euforische begin van de dag de boodschap me niet zo diep raakte. Gek eigenlijk, want thuis loop ik gillend door de gang als ik een spin zie. Was ik dan overweldigd?
Op onze dagmenu stonden geen beren, wel de site van Old Faithfull. De meer dan 100 jaar oude herberg daar was indrukwekkend; het grootste hotel ter wereld helemaal in hout opgetrokken.
De Old Faithfull geiser achter de herberg, spoot nog steeds elke 90 minuten water zo’n 70 meter hoog, gedurende een aantal minuten. Geen mechanisme in werking, maar pure natuurkracht. Ook rond die geiser, borrelde en stoomde het dat het een lieve lust was. Vreemd om te zien en te ruiken. Sulfer afgewisseld met ammoniak prikkelde onze neusgaten. We werden rond de verschillende kleine en grotere geisers geleid via houten paden, want de grond kan warm worden. Langs alle kanten waarschuwden ze ons ervoor zeker niet van het pad af te gaan. Ik zou het niet in mijn hoofd halen!
Och ja, wist je dit? De eerste bezoekers van Yellowstone stopten zeep in de grote geiser van Old Faithfull voor hij spoot, omdat ze hoopten op die manier bellen te kunnen blazen. Ik dacht er weer aan toen ik een kind daar met een bellenblazer bezig zag.
We hielden een tweede keer halt bij de mysterieuze watervallen, maar als apero kregen we op de wandeling ernaar toe nog prachtige geisers te goed. Aan de rand wit door mineralen die versteend waren, met daarbinnen alle tinten van turquoise tot donkerblauw. Ze leken uitnodigend om erin te relaxen, maar het water was kokend en dampend.
De mysterieuze watervallen ontdekten we na een rots wandeling; een parel om te zien en heerlijk verfrissend voor onze voeten. Onder de waterval vonden een aantal jongeren het prettig om een natuurlijke douche te nemen. Het beeld kon zo in een reclame voor Tahiti douche crème.
Die dag sloten we af met een wereldwonder dessert, een van de meest bekende plekken in Yellowstone. De Grand Prismatic spring. Een geiser groter dan twee olympische zwembaden waarvan de randen magisch overvloeien en alle tinten van de regenboog laten zien. Van oranje door bacteriën aan de buitenkant tot donkerblauw in het midden. Foto’s van bovenaf zijn werkelijk bijzonder. Van de zijkant hadden we toch een beetje zicht op die kleurenpracht. En onze fantasie vulde de rest van het beeld.