Een dag met twee hoogtepunten, reizen kruipt zowaar in onze kleren.
We hadden een date om 18u30 of eigenlijk moet ik zeggen 6.30 P.M. en daar waren we heel erg benieuwd naar, maar dat verhaal komt straks.
Het was mottig ’s morgens. Regen met af en toe wat zonneschijn daardoorheen, maar we zijn voorzien op wat nattigheid en kou met genoeg kleren voor dit stuk in het Noorden. Bij het boodschappen doen koos ik voor groenten waar ik begot niet van weet hoe ze smaken of hoe ze moeten klaargemaakt worden. Als iemand een voorstel heeft voor wat ik met Jacami moet doen (denk dat ik het zo goed onthouden heb), laat maar weten.
De namiddag reserveerden we voor Jenny lake. We zijn getipt om op dat meer vooral ook eens de boot te nemen en aan de andere kant op zoek te gaan naar de hidden falls en inspiration point. Uiteraard maakten we het onszelf niet helemaal gemakkelijk en legden we de weg eerst langs het meer te voet af. De geur die steeds weer veranderde door de verschillende naaldbomen en bloemen was heerlijk. Zodra we de hidden falls gaan zoeken, mochten we klimmen, maar we kregen een ferm uitzicht daarvoor kado. Ik blijf het ook heerlijk vinden om naar de mensen te luisteren die we passeren. Marjolein en Ewout gingen vlotjes voor het spel ‘zoveel mogelijk mensen voorsteken’. Alleen de Fransen halen een sneller tempo dan wij.
Daarna trokken we nog verder naar inspiration point. De normale korte weg daarnaartoe was onderbroken, dus moesten we een langere omweg maken. Door de regen was de weg daar ook glibberig geworden. Het uitzicht van bovenaf het meer was groots. Bovendien kregen we gezelschap van Wangzakeekhoorns (chipmunks). ‘Alvin en de chipmunks’ zingen in de animatiefilm. De eekhoorns holden langs onze benen en kwamen gezellig dichtbij. Het eerste hoogtepunt van de dag. Met de boot terugkeren over het meer doet deugd, zodat we even kunnen uitrusten en genieten van het zicht vanaf een ander perspectief.
Uiteindelijke moesten we ons nog wel haasten om onze schoenen moddervrij te krijgen voor onze date om 6.30 P.M. ‘the Playhouse of Jacksonhole’ had een reservatie van ons staan. Het is niet simpel om te omschrijven wat we in dat theater die avond meemaakten, maar ik doe toch een poging.
We werden er heel erg warm onthaalt om mee aan tafel te zitten. Het restaurant heeft alles van een chique saloon: glasramen in de deuren, een hoge bar waar je op een zadel kon zitten als stoel, overal tapijt en alle obers en diensters waren in western tenue. We keerden in die sfeer 100 jaar terug in de tijd. Het theater bestaat in 2015 honderd jaar en is daarmee het oudste gebouw in Jacksonhole. Het eten was echt heel fijn qua smaak maar zeker ook qua gezelschap. Onze dienster uit New York ontmoette Lucky Luke. Alle obers waren meteen ook de musical acteurs later op de avond. Ze zongen heel erg ferm terwijl ze opdienen of door het restaurant flaneerden. Een bijzondere sfeer. We werden tussendoor ook verschillende keren gigantisch welkom geheten omdat we uit België kwamen. Echt, die warme welkom ga ik zo missen de eerste keer dat we thuis iets gaan eten. Zodra één van de obers hoorde vanwaar we kwamen, vroeg hij ons van welk deel van het land we zijn. Wij verwonderen ons er in elk geval over dat ze dat hier weten dat er twee delen zijn. Die ober was Erasmusstudent geweest in Parijs, dus schakelen we samen met hem over in het Frans.
Na het dessert nodigden de acteurs ons uit naar het theater. Zwart/wit foto’s van alle spelers hingen bij de trappen. Ze kwamen van overal in Amerika, vanuit Los Angeles tot New York en vanuit Vancouver tot in Texas. ‘Geniet van de avond, gasten!’
De speelzaal zelf was eigenlijk met niets dat ik ooit gezien heb te vergelijken. Stel je een klein theater voor van honderd jaar oud. Alle wanden zijn beschilderd. Op de zij en achterwanden prijken de bergen van de Tetons. Het decor is een authentiek saloon, maar wisselt regelmatig naar een achtergrond uit de pionierstijd. Op het programma staat het optreden ‘zeven bruiden voor zeven broers’ met alle complicaties die liefde met zich meebrengt. Hilarisch.
Het optreden was een mix van zoveel dingen dat we ons tegelijk verwonderen, maar ook uitbundig meelachten met de rest van het publiek. Ik hoorde naast me heel vaak zeggen: ‘Skitterend’. Er zat een stuk musical in die door de bergen rondom deed denken aan ‘the sound of music’, ze dansten puur broadway, de slapstick en piano deden denken aan Charlie Chaplin en de kostuums kwamen vanuit de pioniers tijd. De dames met pijpekrullen zwaaiden hun wijde rokken als in moulin rouge. En alles met een achtergrond geur van popcorn. Heb je het plaatje een beetje? Nee waarschijnlijk, we doen het verhaal nog wel eens als we mekaar tegenkomen.
Als we het theater verlaten, staan de acteurs in een haag om het publiek te groeten, de acteur/Erasmus student had het goed onthouden. Hij wens ons 'une bonne soiree'. :-)
Echt, we zijn kompleet onder de indruk.
Love you guys
We hadden een date om 18u30 of eigenlijk moet ik zeggen 6.30 P.M. en daar waren we heel erg benieuwd naar, maar dat verhaal komt straks.
Het was mottig ’s morgens. Regen met af en toe wat zonneschijn daardoorheen, maar we zijn voorzien op wat nattigheid en kou met genoeg kleren voor dit stuk in het Noorden. Bij het boodschappen doen koos ik voor groenten waar ik begot niet van weet hoe ze smaken of hoe ze moeten klaargemaakt worden. Als iemand een voorstel heeft voor wat ik met Jacami moet doen (denk dat ik het zo goed onthouden heb), laat maar weten.
De namiddag reserveerden we voor Jenny lake. We zijn getipt om op dat meer vooral ook eens de boot te nemen en aan de andere kant op zoek te gaan naar de hidden falls en inspiration point. Uiteraard maakten we het onszelf niet helemaal gemakkelijk en legden we de weg eerst langs het meer te voet af. De geur die steeds weer veranderde door de verschillende naaldbomen en bloemen was heerlijk. Zodra we de hidden falls gaan zoeken, mochten we klimmen, maar we kregen een ferm uitzicht daarvoor kado. Ik blijf het ook heerlijk vinden om naar de mensen te luisteren die we passeren. Marjolein en Ewout gingen vlotjes voor het spel ‘zoveel mogelijk mensen voorsteken’. Alleen de Fransen halen een sneller tempo dan wij.
Daarna trokken we nog verder naar inspiration point. De normale korte weg daarnaartoe was onderbroken, dus moesten we een langere omweg maken. Door de regen was de weg daar ook glibberig geworden. Het uitzicht van bovenaf het meer was groots. Bovendien kregen we gezelschap van Wangzakeekhoorns (chipmunks). ‘Alvin en de chipmunks’ zingen in de animatiefilm. De eekhoorns holden langs onze benen en kwamen gezellig dichtbij. Het eerste hoogtepunt van de dag. Met de boot terugkeren over het meer doet deugd, zodat we even kunnen uitrusten en genieten van het zicht vanaf een ander perspectief.
Uiteindelijke moesten we ons nog wel haasten om onze schoenen moddervrij te krijgen voor onze date om 6.30 P.M. ‘the Playhouse of Jacksonhole’ had een reservatie van ons staan. Het is niet simpel om te omschrijven wat we in dat theater die avond meemaakten, maar ik doe toch een poging.
We werden er heel erg warm onthaalt om mee aan tafel te zitten. Het restaurant heeft alles van een chique saloon: glasramen in de deuren, een hoge bar waar je op een zadel kon zitten als stoel, overal tapijt en alle obers en diensters waren in western tenue. We keerden in die sfeer 100 jaar terug in de tijd. Het theater bestaat in 2015 honderd jaar en is daarmee het oudste gebouw in Jacksonhole. Het eten was echt heel fijn qua smaak maar zeker ook qua gezelschap. Onze dienster uit New York ontmoette Lucky Luke. Alle obers waren meteen ook de musical acteurs later op de avond. Ze zongen heel erg ferm terwijl ze opdienen of door het restaurant flaneerden. Een bijzondere sfeer. We werden tussendoor ook verschillende keren gigantisch welkom geheten omdat we uit België kwamen. Echt, die warme welkom ga ik zo missen de eerste keer dat we thuis iets gaan eten. Zodra één van de obers hoorde vanwaar we kwamen, vroeg hij ons van welk deel van het land we zijn. Wij verwonderen ons er in elk geval over dat ze dat hier weten dat er twee delen zijn. Die ober was Erasmusstudent geweest in Parijs, dus schakelen we samen met hem over in het Frans.
Na het dessert nodigden de acteurs ons uit naar het theater. Zwart/wit foto’s van alle spelers hingen bij de trappen. Ze kwamen van overal in Amerika, vanuit Los Angeles tot New York en vanuit Vancouver tot in Texas. ‘Geniet van de avond, gasten!’
De speelzaal zelf was eigenlijk met niets dat ik ooit gezien heb te vergelijken. Stel je een klein theater voor van honderd jaar oud. Alle wanden zijn beschilderd. Op de zij en achterwanden prijken de bergen van de Tetons. Het decor is een authentiek saloon, maar wisselt regelmatig naar een achtergrond uit de pionierstijd. Op het programma staat het optreden ‘zeven bruiden voor zeven broers’ met alle complicaties die liefde met zich meebrengt. Hilarisch.
Het optreden was een mix van zoveel dingen dat we ons tegelijk verwonderen, maar ook uitbundig meelachten met de rest van het publiek. Ik hoorde naast me heel vaak zeggen: ‘Skitterend’. Er zat een stuk musical in die door de bergen rondom deed denken aan ‘the sound of music’, ze dansten puur broadway, de slapstick en piano deden denken aan Charlie Chaplin en de kostuums kwamen vanuit de pioniers tijd. De dames met pijpekrullen zwaaiden hun wijde rokken als in moulin rouge. En alles met een achtergrond geur van popcorn. Heb je het plaatje een beetje? Nee waarschijnlijk, we doen het verhaal nog wel eens als we mekaar tegenkomen.
Als we het theater verlaten, staan de acteurs in een haag om het publiek te groeten, de acteur/Erasmus student had het goed onthouden. Hij wens ons 'une bonne soiree'. :-)
Echt, we zijn kompleet onder de indruk.
Love you guys
vlnr : op zoek naar de verborgen waterval, be bear aware, ontmoeting met een chipmunk, uitblazen op inspiratie punt, serenade aan tafel, optreden van de zeven bruiden voor de zeven broers