Een dag waarin we : plots het liedje ‘op een onbewoond ei-ei-eiland horen zingen’ en we ons de vraag stellen of er nog zout moet zijn.
Onze weg trok vandaag vanuit Tooele (net onder Salt Lake City) langs de bonneville salt flats. Stel je vierkante kilometers witte zoutvlakte voor maar. Door de klimaatveranderingen is het Bonneville meer opgedroogd en worden er nu snelheid racen gehouden. Het wereld record is hier trouwens verbroken met een snelheid van meer dan 1000 km/uur. Echt, niet overdreven.
Ik had gedacht dat ze al bezig zouden zijn met de voorbereidingen van die race die over een paar dagen doorgaat, maar het bleef nog rustig en mystiek. Over zout lopen dat glinstert heeft iets als op sneeuw wandelen waar je niet in wegzakt en dat bij hete temperaturen.
Voor het grote zoutmeer bij Salt lake city keerden we een stuk terug. Het rook er naar geconcentreerde zeelucht en in plaats van meeuwen scheerden er zwaluwen rakelings over het water.
Ook hier is het meer door het klimaat zo ingedroogd dat het nu het tweede zoutste meer ter wereld is. Dus drijven kan. Doen we dat? Of doen we dat niet?
Ineens hoorde ik een Nederlands meisje. ‘Op een onbewoond ei-ei-eiland, daar hoef je lekker niks, je voelt je er vrij-ij-ij want.’ In Utah dus, een liedje horen zingen van de vorige generatie, nou, dat was gek. Haar broertje vroeg het me gewoon: ’Zou ik nou zwemmen of niet?’ Die Nederlanders gaven het perfecte voorbeeld en hun geschater deed ons zin krijgen om het ook te wagen.
In het heerlijk warme water voelde het echt alsof we als een kurk, plop, in het water dobberden.
Marjolein nam de foto’s terwijl Ewout het liedje van finding Nemo een beetje aanpaste: ‘Blijven drijven, blijven drijven, blijven drijven.’ Het lukte zelfs op plat op de buik te gaan liggen met de armen onder het hoofd als een kussen.
En dan merkten we dat Stephanie Meyer (van twilight) waarschijnlijk ook in een zoutmeer is gaan dobberen. Zodra we ons door de zon lieten opdrogen, vormde het zout glinsterende kristallen op onze huid, net als die van de vampiers in het zonlicht.
Wie weet welke inspiratie ik nog opdoe tijdens de reis.
Onze weg trok vandaag vanuit Tooele (net onder Salt Lake City) langs de bonneville salt flats. Stel je vierkante kilometers witte zoutvlakte voor maar. Door de klimaatveranderingen is het Bonneville meer opgedroogd en worden er nu snelheid racen gehouden. Het wereld record is hier trouwens verbroken met een snelheid van meer dan 1000 km/uur. Echt, niet overdreven.
Ik had gedacht dat ze al bezig zouden zijn met de voorbereidingen van die race die over een paar dagen doorgaat, maar het bleef nog rustig en mystiek. Over zout lopen dat glinstert heeft iets als op sneeuw wandelen waar je niet in wegzakt en dat bij hete temperaturen.
Voor het grote zoutmeer bij Salt lake city keerden we een stuk terug. Het rook er naar geconcentreerde zeelucht en in plaats van meeuwen scheerden er zwaluwen rakelings over het water.
Ook hier is het meer door het klimaat zo ingedroogd dat het nu het tweede zoutste meer ter wereld is. Dus drijven kan. Doen we dat? Of doen we dat niet?
Ineens hoorde ik een Nederlands meisje. ‘Op een onbewoond ei-ei-eiland, daar hoef je lekker niks, je voelt je er vrij-ij-ij want.’ In Utah dus, een liedje horen zingen van de vorige generatie, nou, dat was gek. Haar broertje vroeg het me gewoon: ’Zou ik nou zwemmen of niet?’ Die Nederlanders gaven het perfecte voorbeeld en hun geschater deed ons zin krijgen om het ook te wagen.
In het heerlijk warme water voelde het echt alsof we als een kurk, plop, in het water dobberden.
Marjolein nam de foto’s terwijl Ewout het liedje van finding Nemo een beetje aanpaste: ‘Blijven drijven, blijven drijven, blijven drijven.’ Het lukte zelfs op plat op de buik te gaan liggen met de armen onder het hoofd als een kussen.
En dan merkten we dat Stephanie Meyer (van twilight) waarschijnlijk ook in een zoutmeer is gaan dobberen. Zodra we ons door de zon lieten opdrogen, vormde het zout glinsterende kristallen op onze huid, net als die van de vampiers in het zonlicht.
Wie weet welke inspiratie ik nog opdoe tijdens de reis.