‘Heb je toevallig zin om te babbelen over de boomhut?’
‘Eeuch.’
‘Anders hebben ze vooral kinderen die een boomhut in de tuin gebruiken.’
‘Dan ben ik een vreemde eend, of wat?’
‘En het is ook toffe variatie om een volwassene te interviewen. Over het schrijven en zo. Want ik vertelde dat je een boomhutblog hebt.’
‘Tof!
‘Over een kwartiertje zijn ze er.’
‘Wat! Zo snel al?’
‘Och, ja, er komt een cameraman mee en een klankvrouw.’
‘????’
‘Succes hé!’
What the hell.
Leven is één groot avontuur, toch?
En dan vind je ineens de job van je leven. Nonchalant de trappen op en aflopen al is het de tigste keer, meubilair in en uit de boomhut sleuren om de juiste spullen in of juist uit beeld te houden, de ladder vasthouden zodat de cameraman er niet vanaf dondert terwijl hij een bovenaanzicht neemt. Echt hé, stunts moeten ze uithalen om alles in beeld te krijgen.
Als ik nu naar de TV kijk, zullen me deze beelden bijblijven:
- een cameraman midden het korenveld. Jammer, daar is geen foto van.
de opnameploeg in een te krappe ruimte (de boomhut is in principe bedoeld voor kinderen),
het gevecht met de rugzak (om de camera op te installeren, maar die blijkt niet altijd even handig)
een klankvrouw en interviewer die bijna in het ploeterbadje terechtkwamen.
Aan variatie geen gebrek met deze job. Op het eind van de dag hebben ze ongetwijfeld ook zin om te loungen.
Journalisten hadden al mijn respect, daar steek ik nu een tandje bij.
Al kan ik met bewieroken misschien beter wachten tot het eindresultaat er is?
Ach, ik heb er alle vertrouwen in.
Maar ben ik moedig genoeg om te kijken?
Voor hetzelfde geld lees ik tijdens de uitzending een boek op het terras van de boomhut om te flirten met de ondergaande zon.
Of schrijf ik een stukje dat los van deze blog de wereld inwandelt en een plaats krijgt. Laat die vraag daarvoor maar komen.
Wat is er trouwens mooier dan de bewegende beelden over de boomhut die deze blog van de boomhut aanvullen. Perfect!
Leven, dat is één groot avontuur!
‘Eeuch.’
‘Anders hebben ze vooral kinderen die een boomhut in de tuin gebruiken.’
‘Dan ben ik een vreemde eend, of wat?’
‘En het is ook toffe variatie om een volwassene te interviewen. Over het schrijven en zo. Want ik vertelde dat je een boomhutblog hebt.’
‘Tof!
‘Over een kwartiertje zijn ze er.’
‘Wat! Zo snel al?’
‘Och, ja, er komt een cameraman mee en een klankvrouw.’
‘????’
‘Succes hé!’
What the hell.
Leven is één groot avontuur, toch?
En dan vind je ineens de job van je leven. Nonchalant de trappen op en aflopen al is het de tigste keer, meubilair in en uit de boomhut sleuren om de juiste spullen in of juist uit beeld te houden, de ladder vasthouden zodat de cameraman er niet vanaf dondert terwijl hij een bovenaanzicht neemt. Echt hé, stunts moeten ze uithalen om alles in beeld te krijgen.
Als ik nu naar de TV kijk, zullen me deze beelden bijblijven:
- een cameraman midden het korenveld. Jammer, daar is geen foto van.
de opnameploeg in een te krappe ruimte (de boomhut is in principe bedoeld voor kinderen),
het gevecht met de rugzak (om de camera op te installeren, maar die blijkt niet altijd even handig)
een klankvrouw en interviewer die bijna in het ploeterbadje terechtkwamen.
Aan variatie geen gebrek met deze job. Op het eind van de dag hebben ze ongetwijfeld ook zin om te loungen.
Journalisten hadden al mijn respect, daar steek ik nu een tandje bij.
Al kan ik met bewieroken misschien beter wachten tot het eindresultaat er is?
Ach, ik heb er alle vertrouwen in.
Maar ben ik moedig genoeg om te kijken?
Voor hetzelfde geld lees ik tijdens de uitzending een boek op het terras van de boomhut om te flirten met de ondergaande zon.
Of schrijf ik een stukje dat los van deze blog de wereld inwandelt en een plaats krijgt. Laat die vraag daarvoor maar komen.
Wat is er trouwens mooier dan de bewegende beelden over de boomhut die deze blog van de boomhut aanvullen. Perfect!
Leven, dat is één groot avontuur!