Het is zondag, de herfst hangt al een beetje in de lucht en kinderen zijn zich aan het opmaken om naar school te gaan. Normaal springen we op het einde van het weekend binnen bij opa en oma en zo vlak na de vakantie pakken elk van de zussen gewoonlijk ook een hapje mee vanuit dat deel in de wereld waar de vakantie naar toe ging. Een hammetje uit Toscane dat tot aperohapje wordt versneden...
We zetten deze avond een pasta op tafel voor samen. Want dat is wat belangrijk is, bij elkaar terecht kunnen. Er is alleen het nu.
Onze gedachten zijn soms rommelig, hoe graag we ook emoties netjes in laden willen steken, dat lukt niet helemaal perfect, dus ligt alles wat rommelig door elkaar. De hoop ligt naast de wanhoop, de toekomst naast herinneringen. We luisteren zelf ook zo goed mogelijk naar anderen en proberen in te schatten hoeveel info iemand aankan. Het mooie is dat, mochten alle beterschapswensen tot hiertoe ook maar een minuscuul duwke in de rug geven, dat mijn ouders intussen alletwee bijna genezen waren.
Ik besef telkens weer dat mijn ouders, niet alleen onze ouders zijn, of de grootouders van onze kinderen zijn. Opa en oma zijn ook broer en zus van, nonkel en tante, vrienden, maten, zielsverwanten, collega's, buren, partners, en elk heeft zijn herinnering, zijn stuk van het leven gedeeld tot hiertoe. Mochten we voor ieder van hun een troostende schouder kunnen geven, dan deden we dat meteen.
Maar we voelen onszelf ook al te vaak als een slap doek.
Als ik in de winkel sta en mensen we komen vertellen hoe mooi de winkel is geschilderd, dan wil ik trots kunnen zeggen : mijn vader heeft dat gedaan, hij heeft hier geschilderd, maar ik doe dat niet, ik kan het niet.
Als we hem onder narcose zien liggen 'slapen' dan beseffen we dat er iets niet klopt in al die rust. Ik dacht terug aan het weekend waarop niemand van ons een oog dichtdeed omdat mijn vader zo formidabel aan het snurken was. Toen hij de dag daarna nog een dutje deed zijn we met z'n allen rond hem gaan staan om hem op teken van 1...2...3 wakker te snurken.
Zo heeft ieder van jullie herinneringen. Een mens laat voetstappen in het leven na. Ik weet op dit moment niet zo goed hoe we dit alles doorspartelen, maar ik weet wel dat mijn ouders me een beetje gekneed hebben tot wie ik nu ben, tot wie wij zijn. Met veel genegenheid geven we zo goed dat kan dat nestgevoel door.
Ze zorgen goed voor opa Noël. De medicatie wordt aangepast waar nodig, zijn longen worden in de gaten gehouden, want dat is de grootste zorg. Het troost ons dat hij niets voelt van de breuken die hij heeft.
Lieve groet
Annemie
We zetten deze avond een pasta op tafel voor samen. Want dat is wat belangrijk is, bij elkaar terecht kunnen. Er is alleen het nu.
Onze gedachten zijn soms rommelig, hoe graag we ook emoties netjes in laden willen steken, dat lukt niet helemaal perfect, dus ligt alles wat rommelig door elkaar. De hoop ligt naast de wanhoop, de toekomst naast herinneringen. We luisteren zelf ook zo goed mogelijk naar anderen en proberen in te schatten hoeveel info iemand aankan. Het mooie is dat, mochten alle beterschapswensen tot hiertoe ook maar een minuscuul duwke in de rug geven, dat mijn ouders intussen alletwee bijna genezen waren.
Ik besef telkens weer dat mijn ouders, niet alleen onze ouders zijn, of de grootouders van onze kinderen zijn. Opa en oma zijn ook broer en zus van, nonkel en tante, vrienden, maten, zielsverwanten, collega's, buren, partners, en elk heeft zijn herinnering, zijn stuk van het leven gedeeld tot hiertoe. Mochten we voor ieder van hun een troostende schouder kunnen geven, dan deden we dat meteen.
Maar we voelen onszelf ook al te vaak als een slap doek.
Als ik in de winkel sta en mensen we komen vertellen hoe mooi de winkel is geschilderd, dan wil ik trots kunnen zeggen : mijn vader heeft dat gedaan, hij heeft hier geschilderd, maar ik doe dat niet, ik kan het niet.
Als we hem onder narcose zien liggen 'slapen' dan beseffen we dat er iets niet klopt in al die rust. Ik dacht terug aan het weekend waarop niemand van ons een oog dichtdeed omdat mijn vader zo formidabel aan het snurken was. Toen hij de dag daarna nog een dutje deed zijn we met z'n allen rond hem gaan staan om hem op teken van 1...2...3 wakker te snurken.
Zo heeft ieder van jullie herinneringen. Een mens laat voetstappen in het leven na. Ik weet op dit moment niet zo goed hoe we dit alles doorspartelen, maar ik weet wel dat mijn ouders me een beetje gekneed hebben tot wie ik nu ben, tot wie wij zijn. Met veel genegenheid geven we zo goed dat kan dat nestgevoel door.
Ze zorgen goed voor opa Noël. De medicatie wordt aangepast waar nodig, zijn longen worden in de gaten gehouden, want dat is de grootste zorg. Het troost ons dat hij niets voelt van de breuken die hij heeft.
Lieve groet
Annemie