We hadden een afspraak gemaakt, met een arts deze keer want tot hiertoe zagen we er officieel nog geen ivm opa Noël. Niet dat we geen info kregen intussen, integendeel. De verpleegkundigen geven met zorg het verslag van de afgelopen uren en dagen.
Maar intussen hadden we echt nood aan een toekomstbeeld. En zo kwam het dat de orthopedist zus opbelde met zijn verhaal omdat hij niet in het ziekenhuis kon zijn en we woensdag samen stonden met de anesthesist.
Ze waren eigenlijk van plan geweest om eerst zijn rug te opereren afgelopen dinsdag. Dat was nieuw voor ons. De schouder zou niet eerst onder het mes gaan omdat opa Noël daarvoor gedeeltelijk moet rechtzitten onder narcose en dat blijkt heel moeilijk te zijn.
Maar een ope is dinsdag sowieso uitgebleven omdat daarvoor de bloedwaarden eerst stabiel moeten zijn en dat is op dit moment nog niet zo.
Ze hadden ons verwittigd dat er een zeer grote kans was dat opa Noël een longontsteking (of verschillende) zou krijgen. Daarvoor krijgt hij nu al 10 dagen antibiotica. Ze controleren de kweek om de medicatie zo nodig aan te passen. Tot nu toe moeten we afwachten tot die ontsteking begint te verminderen.
De arts gaf aan dat herstel van de longen zeker mogelijk is, hij klonk eerder positief en had het over enkele weken herstel daarvoor.
Ze zijn ook van plan om in de komende dagen een buisje te plaatsen rechtstreeks in de keelholte zodat een zuurstof toevoer via de mond niet meer nodig is. Dat zou comfortabeler zijn voor opa Noël zelf en praktischer ook voor de behandeling.
Artsen bekijken ook of sondevoeding mogelijk kan worden na een tijd, zodat de darmen weer kunnen functioneren, maar daarvoor is de buik nog te gevoelig.
Als eerstvolgende ope zijn ze dus van plan om zijn gebroken rugwervel vast te zetten. Om dat te kunnen doen, moet opa Noël op de buik gaan liggen met de (gebroken) armen omhoog. Werkelijk, ik zie het niet echt voor me, maar de arts verzekerde dat het kon, als zijn ribben wat genezen zijn.
Het is dus steeds een als dan verhaal, waarbij we nu te horen kregen dat de eerste uren zeer kritiek waren, maar dat we intussen dag per dag kunnen bekijken. We merken ook dat de verpleegsters bij het begin meteen tekst en uitleg kwamen geven en intussen er rustiger mee omgaan.
We beslisten dus dat het algemene verhaal eerder positief is.
Opa Noël zei zelf 'ik sla me hierdoor' en daar is hij dus nu voltijds mee bezig. En dat hij er zijn werk mee heeft, zien we aan het gefrons op zijn voorhoofd.
Oma Maria, en wijzelf absoluut ook, vinden het alleszins nog steeds emotioneel lastig om op bezoek te gaan. Iemand zien liggen die echt heel hard zelf zijn best doet om te ademen, die intussen nog vermagerd is, dat doet echt veel met een mens.
Daarom plukken we gretig de mooie momenten :
Zoon die met goudstift een hartje op mijn hand probeert te tekenen, dat lukt niet zo goed, maar het is het gebaar dat telt,
Dochter die voor de zoveelste keer in de bres springt om eten te maken en dat ongelofelijk goed doet
Moeder en oma die samen naar de avondkleuren kijken
oma die beslist om yoga te doen, nu nog niet hé, maar als er iemand wil meegaan...
Iedereen die bij elkaar bijspringt waar nodig.
Het leven is een pak eenvoudiger geworden in al zijn ingewikkeldheid.
een superwarme knuffel
Annemie
Maar intussen hadden we echt nood aan een toekomstbeeld. En zo kwam het dat de orthopedist zus opbelde met zijn verhaal omdat hij niet in het ziekenhuis kon zijn en we woensdag samen stonden met de anesthesist.
Ze waren eigenlijk van plan geweest om eerst zijn rug te opereren afgelopen dinsdag. Dat was nieuw voor ons. De schouder zou niet eerst onder het mes gaan omdat opa Noël daarvoor gedeeltelijk moet rechtzitten onder narcose en dat blijkt heel moeilijk te zijn.
Maar een ope is dinsdag sowieso uitgebleven omdat daarvoor de bloedwaarden eerst stabiel moeten zijn en dat is op dit moment nog niet zo.
Ze hadden ons verwittigd dat er een zeer grote kans was dat opa Noël een longontsteking (of verschillende) zou krijgen. Daarvoor krijgt hij nu al 10 dagen antibiotica. Ze controleren de kweek om de medicatie zo nodig aan te passen. Tot nu toe moeten we afwachten tot die ontsteking begint te verminderen.
De arts gaf aan dat herstel van de longen zeker mogelijk is, hij klonk eerder positief en had het over enkele weken herstel daarvoor.
Ze zijn ook van plan om in de komende dagen een buisje te plaatsen rechtstreeks in de keelholte zodat een zuurstof toevoer via de mond niet meer nodig is. Dat zou comfortabeler zijn voor opa Noël zelf en praktischer ook voor de behandeling.
Artsen bekijken ook of sondevoeding mogelijk kan worden na een tijd, zodat de darmen weer kunnen functioneren, maar daarvoor is de buik nog te gevoelig.
Als eerstvolgende ope zijn ze dus van plan om zijn gebroken rugwervel vast te zetten. Om dat te kunnen doen, moet opa Noël op de buik gaan liggen met de (gebroken) armen omhoog. Werkelijk, ik zie het niet echt voor me, maar de arts verzekerde dat het kon, als zijn ribben wat genezen zijn.
Het is dus steeds een als dan verhaal, waarbij we nu te horen kregen dat de eerste uren zeer kritiek waren, maar dat we intussen dag per dag kunnen bekijken. We merken ook dat de verpleegsters bij het begin meteen tekst en uitleg kwamen geven en intussen er rustiger mee omgaan.
We beslisten dus dat het algemene verhaal eerder positief is.
Opa Noël zei zelf 'ik sla me hierdoor' en daar is hij dus nu voltijds mee bezig. En dat hij er zijn werk mee heeft, zien we aan het gefrons op zijn voorhoofd.
Oma Maria, en wijzelf absoluut ook, vinden het alleszins nog steeds emotioneel lastig om op bezoek te gaan. Iemand zien liggen die echt heel hard zelf zijn best doet om te ademen, die intussen nog vermagerd is, dat doet echt veel met een mens.
Daarom plukken we gretig de mooie momenten :
Zoon die met goudstift een hartje op mijn hand probeert te tekenen, dat lukt niet zo goed, maar het is het gebaar dat telt,
Dochter die voor de zoveelste keer in de bres springt om eten te maken en dat ongelofelijk goed doet
Moeder en oma die samen naar de avondkleuren kijken
oma die beslist om yoga te doen, nu nog niet hé, maar als er iemand wil meegaan...
Iedereen die bij elkaar bijspringt waar nodig.
Het leven is een pak eenvoudiger geworden in al zijn ingewikkeldheid.
een superwarme knuffel
Annemie