De afgelopen week was weeral gevuld met een aantal keer ‘yes’ en dan toch ook een ‘Toeme’. Nogal wisselend dus. Het ene moment ga ik op bezoek en zie ik met eigen ogen mijn vader voor het eerst zelfstandig ademen, het volgende moment krijgen we telefoon dat er weer een operatie nodig is. Vier keer hebben ze de buik open gedaan de afgelopen week. De laatste keer omdat een hechting van de darm niet goed dicht was en darmvocht dus via de spons in de buik opgevangen werd.
Intussen zijn de dokters tevreden over het verloop, zeggen ze. Het zal nog wel even duren voor de buik helemaal dicht kan en voor mij blijft dat een onwerkelijke situatie. Vier keer onder narcose in een week, zoiets, als ik de tel niet ben kwijtgeraakt intussen.
Intussen probeert opa Noël rustig te ademen, een beperkte tijd zelfstandig en verder aan het toestel. En het ademen gaat nog steeds een beetje gejaagd. Het lijkt nog zolang te duren voor het toestel kan uitgezet worden en praten weer mogelijk wordt. Maar dan valt het op dat mensen best wel veel kunnen zeggen zonder woorden. Opa heeft zich intussen getraind in vertellen met zijn gezicht zodat we veel nuances krijgen op ja en neen. Uitdrukkingen als ‘je hoeft je daar toch geen zorgen om te maken’ en ‘dat is echt niet nodig’ en ‘ja graag’. Wisselen mekaar af. Al steekt bij het avondbezoek de vermoeidheid toch op en zijn de reacties vager.
Gisteren keken we samen een beetje naar Thuis op Tv in het UZ. Het is te zeggen, opa’s bril lag nog in het rekje, en we hebben die ook niet meer opgezet omdat de dag met de kine en het ademen al vermoeiend genoeg was. Het geluid stond ook super zacht, dus was de TV eerder een brokje gezelligheid. Zolang ‘Spoed’ maar niet opgezet wordt, want de spoedtaferelen spelen zich zo al af aan de andere kant van het ziekenhuisraam.
Er worden ook plannen gemaakt, heel voorzichtig. Zoon en oudste neef dachten eraan om samen te proberen de klaaskoeken te bakken volgens het recept van opa. Wat zou dat mooi zijn als tegen de sinterklaasperiode opa al op een gewone kamer kan liggen. Dan brengen we daar de klaaskoeken mee met chocomelk en al en trekken we ons geen…..aan van de catering in het ziekenhuis. Dan trakteren we de verpleegsters op de koeken en vieren we daar feest. Dat zou prachtig zijn en daar hopen we op.
Het valt op dat we met kleinere dingen tevreden zijn. Het idee dat we in het ziekenhuis sinterklaas kunnen vieren, betekent wel dat er al zoveel dingen beter gaan. Niets is meer vanzelfsprekend.
En intussen probeer ik ook mijn best te doen om niet te vergeten wat er buiten onze muren gebeurt en ook dat een plaats te geven. Met al mijn gevoelsantennes open ervaar ik dan dankbaarheid om de zorg die ons gegeven wordt, niets is vanzelfsprekend toch?
Dus wens ik iedereen een goed weekend, met zoveel mogelijk gewone dingen als kastanjes rapen en zo, want het blijkt intussen al herfst te zijn.
Liefs
Annemie