Mijn leven is er eenvoudiger op geworden, al kan ik het niemand van harte aanbevelen. Er zit namelijk een simpele rode draad doorheen de dag : zo goed als niets gaat vanzelf. Het voordeel van al die hindernissen is dan weer wel dat elke overwinning ook altijd voelt als een heldendaad. Zo heb ik vandaag, echt waar, voor het eerst opnieuw mijn kousen helemaal zelf, kunnen aantrekken. De linker EN de rechter! En zonder zwanzen, mijn schoenen kon ik ook aantrekken, zonder hulp what so ever. En ik kreeg ze ook nog eens gestrikt, als bonus. |
Toegegeven ik heb er een beetje bij gezongen en ook wat gezucht, want dat helpt als je moeilijke dingen aan het doen bent. Maar ik was als een kleuter zo blij. (zo jong voel ik me dus) Mocht mijn lichaam dat kunnen, zou ik een gat in de lucht gesprongen hebben.
Ook toegegeven, tot een maand of vier geleden had ik niet de minste problemen met kousen en schoeisel.
Toen zou ik na het aantrekken ervan nog hopeloos twijfelend voor de spiegel staan en me onzeker lopen afvragen of de schoenen en kousen wel perfect bij de outfit pasten. Er was een reële kans dat ik alsnog wisselde voor nylons en pumps, mopperend op mezelf omdat ik weer maar eens te laat zou zijn. Al die problemen toen.
Nu heb ik het eenvoudiger. Het koste me genoeg moeite om die schoenen aan te trekken, dat geen gekleurd haar op mijn hoofd erover twijfelde of ze uberhaupt wel pasten.
Natuurlijk voelt het bij momenten een beetje triest dat veel dingen die ik als ukje min of meer vlotjes kon, nu ineens ingewikkeld zijn.
Dan blijf ik denken, ik heb geluk gehad, want ik kom mensen tegen op revalidatie voor wie het leven nog eenvoudiger is.
Stel dat ik minder geluk had bij het ongeval, dan hoefde ik zelfs geen schoenen meer aan te trekken.
Mijn voeten konden ergens onderweg de benen hebben genomen.
(*) in de blog hieronder lees je hoe het allemaal begon - en toen, op 5/10 verknipte mijn leven
Ook toegegeven, tot een maand of vier geleden had ik niet de minste problemen met kousen en schoeisel.
Toen zou ik na het aantrekken ervan nog hopeloos twijfelend voor de spiegel staan en me onzeker lopen afvragen of de schoenen en kousen wel perfect bij de outfit pasten. Er was een reële kans dat ik alsnog wisselde voor nylons en pumps, mopperend op mezelf omdat ik weer maar eens te laat zou zijn. Al die problemen toen.
Nu heb ik het eenvoudiger. Het koste me genoeg moeite om die schoenen aan te trekken, dat geen gekleurd haar op mijn hoofd erover twijfelde of ze uberhaupt wel pasten.
Natuurlijk voelt het bij momenten een beetje triest dat veel dingen die ik als ukje min of meer vlotjes kon, nu ineens ingewikkeld zijn.
Dan blijf ik denken, ik heb geluk gehad, want ik kom mensen tegen op revalidatie voor wie het leven nog eenvoudiger is.
Stel dat ik minder geluk had bij het ongeval, dan hoefde ik zelfs geen schoenen meer aan te trekken.
Mijn voeten konden ergens onderweg de benen hebben genomen.
(*) in de blog hieronder lees je hoe het allemaal begon - en toen, op 5/10 verknipte mijn leven