Uiteenlopende emoties liggen zo dicht bij elkaar, ik had nooit geweten dat dat kon.
Eind vorige week kroop opa Noël nog maar eens door het oog van een naald. Door de bijkomende ontstekingen die men had gevonden moest hij weer een stap achteruit zetten. We wisten ons ook geen blijf met onszelf, logisch denk ik dan. Maar we voelen met z'n allen hoe zoveel mensen ons verder dragen.
En geloof me als ik schrijf dat ik echt wel besef dat zovelen bezorgd zijn maar dat het niet altijd mogelijk is om dat te tonen. Ik heb zelf ook te vaak te weinig gevraagd aan anderen 'hoe gaat het met je?' Dat is een goed voornemen voor mezelf vanaf nu.
Vandaag ging mijn moeder naar het UZ. Deze morgen hadden ze de buikholte nog eens volledig bekeken en geen nieuwe ontsteking meer gezien. Oef! Ze konden alles nog eens goed verzorgen en zelfs de opening al een beetje sluiten. Oef! Opa was vlak na de middag al weer op de kamer, wat betekent dat de operatie niet zolang had geduurd als die eerste keer. Oef, ook een goed teken. En bovendien was hij redelijk alert bij het bezoek, al kruipt de vermoeidheid van een operatie natuurlijk in de ziekenhuisplunje. Het bijzondere nieuws was bovendien dat de nieren weer functioneerden, dat de medicatie voor de nieren volledig was afgebouwd. En ook dat de katheter in de hals, die nodig was voor de dialyse, verwijderd werd. Oef, oef, oef!
Ik weet het, voorzichtig positief zijn is waarschijnlijk veiliger, er zou nu niets meer mogen misgaan. Maar intussen kan ik niet anders dan blij zijn om die berichten. Als iemand me op dat moment vraagt hoe het gaat, dan klink ik ook echt blij. Een mens zou voor minder.
Natuurlijk is er nog een gigantische weg te gaan. De buikholte moet nog verder gecontroleerd worden. Opa moet nog leren zelf ademen en vooral rustiger worden is nodig. Alleen zo raakt hij van de beademing af.
Dan is de weg natuurlijk nog lang voor hij terug erbij kan zijn bij vb een activiteit van 11.11.11. De revalidatie zal nog intens worden. Voordeel is wel dat hij tegen die tijd eens ander bezoek zal kunnen krijgen dan de Dufromont clan.
Niet alleen de 11ers dromen van terug samenzitten rond de tafel. Ook de kleinkinderen dromen van knuffels van opa. Daarmee mogen al onze kerstpakjes gevuld worden.
Eind vorige week kroop opa Noël nog maar eens door het oog van een naald. Door de bijkomende ontstekingen die men had gevonden moest hij weer een stap achteruit zetten. We wisten ons ook geen blijf met onszelf, logisch denk ik dan. Maar we voelen met z'n allen hoe zoveel mensen ons verder dragen.
En geloof me als ik schrijf dat ik echt wel besef dat zovelen bezorgd zijn maar dat het niet altijd mogelijk is om dat te tonen. Ik heb zelf ook te vaak te weinig gevraagd aan anderen 'hoe gaat het met je?' Dat is een goed voornemen voor mezelf vanaf nu.
Vandaag ging mijn moeder naar het UZ. Deze morgen hadden ze de buikholte nog eens volledig bekeken en geen nieuwe ontsteking meer gezien. Oef! Ze konden alles nog eens goed verzorgen en zelfs de opening al een beetje sluiten. Oef! Opa was vlak na de middag al weer op de kamer, wat betekent dat de operatie niet zolang had geduurd als die eerste keer. Oef, ook een goed teken. En bovendien was hij redelijk alert bij het bezoek, al kruipt de vermoeidheid van een operatie natuurlijk in de ziekenhuisplunje. Het bijzondere nieuws was bovendien dat de nieren weer functioneerden, dat de medicatie voor de nieren volledig was afgebouwd. En ook dat de katheter in de hals, die nodig was voor de dialyse, verwijderd werd. Oef, oef, oef!
Ik weet het, voorzichtig positief zijn is waarschijnlijk veiliger, er zou nu niets meer mogen misgaan. Maar intussen kan ik niet anders dan blij zijn om die berichten. Als iemand me op dat moment vraagt hoe het gaat, dan klink ik ook echt blij. Een mens zou voor minder.
Natuurlijk is er nog een gigantische weg te gaan. De buikholte moet nog verder gecontroleerd worden. Opa moet nog leren zelf ademen en vooral rustiger worden is nodig. Alleen zo raakt hij van de beademing af.
Dan is de weg natuurlijk nog lang voor hij terug erbij kan zijn bij vb een activiteit van 11.11.11. De revalidatie zal nog intens worden. Voordeel is wel dat hij tegen die tijd eens ander bezoek zal kunnen krijgen dan de Dufromont clan.
Niet alleen de 11ers dromen van terug samenzitten rond de tafel. Ook de kleinkinderen dromen van knuffels van opa. Daarmee mogen al onze kerstpakjes gevuld worden.