Intussen staan we 39 dagen verder, zoiets. Al die tijd gingen we met loden schoenen naar binnen in het ziekenhuis, vonden we de deuren die voor ons opengingen op het intensieve akelig en hebben we onze handen al vaker ontsmet dan we ooit in ons leven hebben gedaan.
Vandaag is de eerste dag dat mijn tranen over mijn wangen rolden van geluk op het intensieve.
Al een paar dagen lukt het ons beter om contact te leggen met onze vader.
We stonden een paar weken geleden nog aan een ziekenhuisbed bij iemand waarvan we niet wisten of hij ons ook hoorde. Toen herhaalden we de zinnen 'We zien je graag, we zijn er voor je, het komt allemaal goed....' in zoveel mogelijk varianten. En als de spanning in onze keel het toeliet, vertelden we ook over het leven van alledag en deden de groeten van iedereen. Toen deed opa bij momenten verwoede pogingen om zijn ogen open te krijgen, wat helemaal niet lukte, toen werden er nog weken na elkaar antibiotica gegeven, toen was het helemaal niet zo duidelijk aan welke kant van het leven hij stond.
Vandaag zien we een ander verhaal en het lijkt een mooi verhaal te zijn. Opa bekijkt ons aandachtig als we binenkomen, probeert met zijn lippen woorden te vormen die we voorlopig nog niet kunnen lezen, maar knikt wel bij ja/neen vragen.
De dag dat oma vroeg of Schoonzoon het bakmachine mocht gebruiken, glimlachte hij. Dus voor hem was het goed. Vandaag vroegen we waar de recepten lagen die hij gebruikte om de lekkerste broodjes te bakken, of het die recepten waren in de keuken bij de magneten. Toen fronste hij zijn voorhoofd, alsof hij wou zeggen : hm, laat me denken, ik weet het niet meer zeker.
Oma gaf hem een klinkende zoen. (Niet zo eenvoudig, want het bed staat
te hoog voor iemand die nog last heeft van gekneusde ribben) En toen glimlachte mijn vader.
Wacht ik herhaal dit even : mijn vader glimlachte en dat was de eerste keer dat ik hem dat zag doen sinds lang. Want de laatste keer dat ik mijn vader zag, was tijdens een telefoongesprek op reis, intussen alweer een maand en een half geleden.
Dus mijn vader glimlachte en er rolden weer tranen over mijn wangen, de emoties liggen ook zo dicht bij onze ogen de laatste weken.
Een beetje later kwam de arts ons vertellen dat er geen antibiotica meer werd gegeven, dat alles helemaal stabiel leek, dat hij ook kiné kreeg. Hij zag onze opgeluchte gezichten en onderstreepte in fluo dat we wel moesten beseffen dat er nog een lange weg te gaan is.
Schoonbroer vulde helemaal terecht aan, dat we blij zijn dat er nog een lange weg voor ons ligt. We waren weken aan een stuk niet zeker waar die weg lag.
Intussen zijn we ook bijzonder creatief met het binnensmokkelen van de kleinkinderen op het intensieve. Jongste Kleindochter speelde een pianostuk dat mooi opgenomen werd zodat opa geluid en beeld had van kleindochter via de Ipad. Andere kleinkinderen maken kunstwerkjes en spreken een bericht in.
Ik wil vandaag jullie allemaal omarmen om jullie bezorgdheid tot hiertoe, de berichten van moed die ons bereikten, de bezoekjes aan mijn moeder, de hulp bij het bonen trekken, de vraag of er nog iets kan gedaan worden....
Echt waar : dank je wel, samen dragen we mekaar verder.
Liefs
Annemie
Vandaag is de eerste dag dat mijn tranen over mijn wangen rolden van geluk op het intensieve.
Al een paar dagen lukt het ons beter om contact te leggen met onze vader.
We stonden een paar weken geleden nog aan een ziekenhuisbed bij iemand waarvan we niet wisten of hij ons ook hoorde. Toen herhaalden we de zinnen 'We zien je graag, we zijn er voor je, het komt allemaal goed....' in zoveel mogelijk varianten. En als de spanning in onze keel het toeliet, vertelden we ook over het leven van alledag en deden de groeten van iedereen. Toen deed opa bij momenten verwoede pogingen om zijn ogen open te krijgen, wat helemaal niet lukte, toen werden er nog weken na elkaar antibiotica gegeven, toen was het helemaal niet zo duidelijk aan welke kant van het leven hij stond.
Vandaag zien we een ander verhaal en het lijkt een mooi verhaal te zijn. Opa bekijkt ons aandachtig als we binenkomen, probeert met zijn lippen woorden te vormen die we voorlopig nog niet kunnen lezen, maar knikt wel bij ja/neen vragen.
De dag dat oma vroeg of Schoonzoon het bakmachine mocht gebruiken, glimlachte hij. Dus voor hem was het goed. Vandaag vroegen we waar de recepten lagen die hij gebruikte om de lekkerste broodjes te bakken, of het die recepten waren in de keuken bij de magneten. Toen fronste hij zijn voorhoofd, alsof hij wou zeggen : hm, laat me denken, ik weet het niet meer zeker.
Oma gaf hem een klinkende zoen. (Niet zo eenvoudig, want het bed staat
te hoog voor iemand die nog last heeft van gekneusde ribben) En toen glimlachte mijn vader.
Wacht ik herhaal dit even : mijn vader glimlachte en dat was de eerste keer dat ik hem dat zag doen sinds lang. Want de laatste keer dat ik mijn vader zag, was tijdens een telefoongesprek op reis, intussen alweer een maand en een half geleden.
Dus mijn vader glimlachte en er rolden weer tranen over mijn wangen, de emoties liggen ook zo dicht bij onze ogen de laatste weken.
Een beetje later kwam de arts ons vertellen dat er geen antibiotica meer werd gegeven, dat alles helemaal stabiel leek, dat hij ook kiné kreeg. Hij zag onze opgeluchte gezichten en onderstreepte in fluo dat we wel moesten beseffen dat er nog een lange weg te gaan is.
Schoonbroer vulde helemaal terecht aan, dat we blij zijn dat er nog een lange weg voor ons ligt. We waren weken aan een stuk niet zeker waar die weg lag.
Intussen zijn we ook bijzonder creatief met het binnensmokkelen van de kleinkinderen op het intensieve. Jongste Kleindochter speelde een pianostuk dat mooi opgenomen werd zodat opa geluid en beeld had van kleindochter via de Ipad. Andere kleinkinderen maken kunstwerkjes en spreken een bericht in.
Ik wil vandaag jullie allemaal omarmen om jullie bezorgdheid tot hiertoe, de berichten van moed die ons bereikten, de bezoekjes aan mijn moeder, de hulp bij het bonen trekken, de vraag of er nog iets kan gedaan worden....
Echt waar : dank je wel, samen dragen we mekaar verder.
Liefs
Annemie