Hoeveel ribben kan een mens breken? Ik zocht het daarnet even op. Een menselijk lichaam bevat normaal uit 24 ribben. Mijn ouders braken er tezamen 30, waarvan mijn vader er het max mogelijk brak. We waren met z'n allen intriest omdat hoop en wanhoop zo door elkaar lopen.
Maar vandaag is de eerste dag dat ik voor mezelf hoopvol durf te zijn.
Misschien komt het omdat de zon zo oprecht schijnt en laat zien dat elke dag de moeite is om waardevol te vinden. Of misschien is een mailbericht van gisteren me beginnen dagen 'ik kan alleen maar denken dat het goed afloop, een ander scenario wil ik me niet voorstellen' schreef iemand gisteren. Misschien is dat wel de beste manier om ermee om te gaan. Alleen positief blijven denken, al de rest haalt een mens danig onderuit.
De hoop kwam er vandaag vast ook omdat ik gisteren foto's sorteerde waaronder ook die van een verjaardag, waarbij opa supergezellig meevierde. We hebben al fantastisch mooie herinneringen opgebouwd samen en dat kan niemand ons meer afnemen.
Het gevoel dat het goed kan komen wordt ook opgebouwd door wat we meemaken in het ziekenhuis. Zondag had opa iets minder verdoving gekregen dan anders en hij reageerde heel fel op het bezoek. Opa probeerde zijn ogen te openen, maar niet genoeg om ook iemand te kunnen zien, hij bewoog zijn hoofd in de richting van het geluid en we zagen hem zijn voorhoofd fronsen en zijn mond bewegen. Spreken kan niet lukken met de zuurstofslang in zijn mond. We merkten ook dat hij zelf een beetje probeerde zuurstof bij te nemen en horen vanuit het intensieve dat de zuurstoftoevoer iets verminderd is. De verpleegkundige vertelde me deze morgen dat de extra koorts op dit moment is uitgebleven.
Allemaal superkleine stapjes, waar we nu zoveel belang aan hechten.
En als er nu iemand zou vragen hoe het gaat antwoord ik : Opa Noël wil erbij blijven en wij hopen oprecht dat dat mag.
Voor oma moeten we zorgen dat ze op tijd haar pijnstillers neemt en dat ze genoeg om handen heeft. Knipwerk voor de kleuterklas gaat vlot, een beetje strijken lukt blijkbaar ook met een arm. En verder wordt er door iedereen bijgesprongen waar het kan.
En natuurlijk missen we opa, hij zou zondag een extra stukje taart hebben gegeten. Zijn broodjes missen we, maar we merken dat er nog iemand aangestoken is om zelf te bakken, en proeven met genegenheid van dat brood. En ja, soms zal het wel eens even botsen met iemand, we zijn super gevoelig op dit moment. Maar ook dat maakt ons allemaal toegeeflijker, dankbaarder voor wat wel is.
Lieve knuffel
Annemie
Maar vandaag is de eerste dag dat ik voor mezelf hoopvol durf te zijn.
Misschien komt het omdat de zon zo oprecht schijnt en laat zien dat elke dag de moeite is om waardevol te vinden. Of misschien is een mailbericht van gisteren me beginnen dagen 'ik kan alleen maar denken dat het goed afloop, een ander scenario wil ik me niet voorstellen' schreef iemand gisteren. Misschien is dat wel de beste manier om ermee om te gaan. Alleen positief blijven denken, al de rest haalt een mens danig onderuit.
De hoop kwam er vandaag vast ook omdat ik gisteren foto's sorteerde waaronder ook die van een verjaardag, waarbij opa supergezellig meevierde. We hebben al fantastisch mooie herinneringen opgebouwd samen en dat kan niemand ons meer afnemen.
Het gevoel dat het goed kan komen wordt ook opgebouwd door wat we meemaken in het ziekenhuis. Zondag had opa iets minder verdoving gekregen dan anders en hij reageerde heel fel op het bezoek. Opa probeerde zijn ogen te openen, maar niet genoeg om ook iemand te kunnen zien, hij bewoog zijn hoofd in de richting van het geluid en we zagen hem zijn voorhoofd fronsen en zijn mond bewegen. Spreken kan niet lukken met de zuurstofslang in zijn mond. We merkten ook dat hij zelf een beetje probeerde zuurstof bij te nemen en horen vanuit het intensieve dat de zuurstoftoevoer iets verminderd is. De verpleegkundige vertelde me deze morgen dat de extra koorts op dit moment is uitgebleven.
Allemaal superkleine stapjes, waar we nu zoveel belang aan hechten.
En als er nu iemand zou vragen hoe het gaat antwoord ik : Opa Noël wil erbij blijven en wij hopen oprecht dat dat mag.
Voor oma moeten we zorgen dat ze op tijd haar pijnstillers neemt en dat ze genoeg om handen heeft. Knipwerk voor de kleuterklas gaat vlot, een beetje strijken lukt blijkbaar ook met een arm. En verder wordt er door iedereen bijgesprongen waar het kan.
En natuurlijk missen we opa, hij zou zondag een extra stukje taart hebben gegeten. Zijn broodjes missen we, maar we merken dat er nog iemand aangestoken is om zelf te bakken, en proeven met genegenheid van dat brood. En ja, soms zal het wel eens even botsen met iemand, we zijn super gevoelig op dit moment. Maar ook dat maakt ons allemaal toegeeflijker, dankbaarder voor wat wel is.
Lieve knuffel
Annemie