We zijn net terug uit het UZ. Het tijdstip van de dag dat het meest intens, meest gevoelig en meest slopend is. Maar het is wat het is.
Zeven weken zijn er voorbijgegaan intussen, iets meer zelfs. En gelukkig heeft opa daar het grootste stuk niet bewust van meegemaakt.
Deze week was zijn toestand nog kritiek tot vrijdagmiddag. Als we voor die tijd telefoon kregen van het UZ zou dat geen goed nieuws zijn. We hoopten dus op geen gerinkel uit Gent en voor het gemak hoopten we op helemaal geen telefoon, want telkens ik een rinkel hoorde, sprongen een aantal haren extra op grijs.
Vrijdag namiddag kwam dan het verlossend bericht van Middelste zus. Opa was wakker en stabiel. Ook met die boodschap wist ik me eerst geen raad. Wakker ! Goed zeg.
De dialyse werd afgebouwd, de pijnmedicatie was nog wel fel nodig. Ze hadden na dinsdag nog een stuk van de dikke darm weggenomen. Komende maandag bekijken ze alles nog eens om verder alle ontsteking uit de buikholte weg te krijgen. Het wordt blijkbaar nog gedaan om een wonde open te laten om de evolutie te kunnen volgen. Ik probeer daar vooral zo weinig mogelijk aan te denken hoe het er allemaal uitziet, het is me te onwerkelijk.
Opa is dus stabiel maar moet nog de hele stap achteruit weer vooruit zetten. We zijn heel voorzichtig met positief nieuws, alles is zo broos. Het kan nog twee weken duren eer de ontsteking helemaal opgelost is en dan pas kan er terug aandacht gaan naar zelf ademen en revalidatie.
Eigenlijk is het belangrijkste nu dat opa zelf er de moed in houdt, want hij jaagt zich ongelofelijk op en is emotioneel en dus slaapt hij heel weinig. Vandaag vroeg de verpleegster of opa normaal iets neemt om in te slapen. De hint 'een glas wijn' wou ze wel eens voorleggen aan de anderen, maar zal waarschijnlijk nog niet passen nu. (zijn maag wordt leeggepompt en zo, hij krijgt voeding via bloed).
Positief is wel dat opa oefent in praten al lippen en wij oefenen ons in liplezen, zodat we toch een aantal woorden kunnen begrijpen.
Wij oefenen ons ook in ‘vadertroosten’. Echt een vak apart. 1000 keer hebben we met z'n allen al gezegd dat alles goed komt, dat ze goed voor hem zorgen, dat hij goed bezig is met genezen, dat het nog een tijdje duurt maar dat op een dag het ergste zal voorbij zijn. Die boodschap geven we in alle mogelijke variaties. Ook al geloof ik het niet altijd helemaal, toch zeg ik het luidop. Omdat het hoop geeft.
Ik glimlach en mijn vader glimlacht terug. Het mooiste van een bezoek, die glimlach.
Liefs
Annemie
Zeven weken zijn er voorbijgegaan intussen, iets meer zelfs. En gelukkig heeft opa daar het grootste stuk niet bewust van meegemaakt.
Deze week was zijn toestand nog kritiek tot vrijdagmiddag. Als we voor die tijd telefoon kregen van het UZ zou dat geen goed nieuws zijn. We hoopten dus op geen gerinkel uit Gent en voor het gemak hoopten we op helemaal geen telefoon, want telkens ik een rinkel hoorde, sprongen een aantal haren extra op grijs.
Vrijdag namiddag kwam dan het verlossend bericht van Middelste zus. Opa was wakker en stabiel. Ook met die boodschap wist ik me eerst geen raad. Wakker ! Goed zeg.
De dialyse werd afgebouwd, de pijnmedicatie was nog wel fel nodig. Ze hadden na dinsdag nog een stuk van de dikke darm weggenomen. Komende maandag bekijken ze alles nog eens om verder alle ontsteking uit de buikholte weg te krijgen. Het wordt blijkbaar nog gedaan om een wonde open te laten om de evolutie te kunnen volgen. Ik probeer daar vooral zo weinig mogelijk aan te denken hoe het er allemaal uitziet, het is me te onwerkelijk.
Opa is dus stabiel maar moet nog de hele stap achteruit weer vooruit zetten. We zijn heel voorzichtig met positief nieuws, alles is zo broos. Het kan nog twee weken duren eer de ontsteking helemaal opgelost is en dan pas kan er terug aandacht gaan naar zelf ademen en revalidatie.
Eigenlijk is het belangrijkste nu dat opa zelf er de moed in houdt, want hij jaagt zich ongelofelijk op en is emotioneel en dus slaapt hij heel weinig. Vandaag vroeg de verpleegster of opa normaal iets neemt om in te slapen. De hint 'een glas wijn' wou ze wel eens voorleggen aan de anderen, maar zal waarschijnlijk nog niet passen nu. (zijn maag wordt leeggepompt en zo, hij krijgt voeding via bloed).
Positief is wel dat opa oefent in praten al lippen en wij oefenen ons in liplezen, zodat we toch een aantal woorden kunnen begrijpen.
Wij oefenen ons ook in ‘vadertroosten’. Echt een vak apart. 1000 keer hebben we met z'n allen al gezegd dat alles goed komt, dat ze goed voor hem zorgen, dat hij goed bezig is met genezen, dat het nog een tijdje duurt maar dat op een dag het ergste zal voorbij zijn. Die boodschap geven we in alle mogelijke variaties. Ook al geloof ik het niet altijd helemaal, toch zeg ik het luidop. Omdat het hoop geeft.
Ik glimlach en mijn vader glimlacht terug. Het mooiste van een bezoek, die glimlach.
Liefs
Annemie