Donderdag was het vier weken geleden. Die weg naar zee, het oliespoor en massa's blutsen.
En geheel toevallig (of bestaat toeval niet?) was dat moment de 11° Aug, om 11u en 11min. 11.11.11 dus, waarom ook niet, ergens kan dat niet zomaar zijn hé.
Maar dus vier weken al in een heel bizarre situatie. Elke dag krijgt het intensieve een telefoon. Het bericht van gisteren was een beetje hoopgevend. Opa Noël ademt al voor 65% zelf, de rest wordt extra aangebracht. De ontsteking is ook ferm gedaald maar de hartslag stond aan de lage kant.
We zijn gestopt met huppelen bij goed nieuws omdat je dan nog harder neervalt als er minder goed nieuws komt. Maar we gaan wel de goeie richting uit, die naar genezing.
Toch heb ik me in de afgelopen weken vaak triest gevoeld en begreep niet altijd helemaal waarom. Tenslotte is het de bedoeling dat opa straks weer mee kan genieten van alles. Een soort pauze in het leven dus.
En toch.
Eigenlijk merk ik vooral dat het me triest maakt dat iemand van het ene moment op het andere geminimaliseerd wordt tot een lichaam op een bed geklonken aan een hele batterij medicatie en infuus met een dossier ontstekingscijfers.
Hoe vaak zou ik aan de verpleegkundigen willen vertellen wie onze vader werkelijk is : naast een fervente tomatenkweker, ook een warme bakker, een vat empathie, vriend van massa's mensen over de hele wereld, buddy bij een glas, schilder, pietje precies, opa die met een formidabel handschrift de verjaardagskaarten helemaal vol pent, goochelaar ook vroeger, want hij haalde munten uit onze oren, Sinterklaas in het seizoen en ook buiten het seizoen toen hij klein was...en ik ben nog maar pas begonnen.
Dat alles lijkt zo vluchtig te zijn aan het ziekenhuis bed.
Maar toen bedacht ik iets. Eigenlijk is Opa Noël nu toch veel meer dan een patiënt. Nog nooit zijn mensen zo bezorgd geweest en begaan. We ontmoeten mensen die we al lang niet zagen. Knuffels uitgewisseld, er zijn de lange bemoedigende gesprekken bij een tas koffie, maar ook zonder, er komt hulp bij zoveel.
Ik wil van mijn kant zeker en vast heel erg onze ferme ploeg van 11.11.11 Kortrijk danken omdat ze nu ook mijn steentje in de voorbereiding van het najaar erbij nemen.
Misschien mogen we gewoon vaker bij elkaar langsgaan, ook zonder dat er iets ernstigs aan de hand is. Ik hou het alleszins in mijn achterhoofd voor de toekomst.
Vandaag is naast alles toch een extra vreemd moment. 19 jaar jong werd Zoon, en over de verjaardagen bij ons valt wat te vertellen. We zingen namelijk. Als we mekaar die dag niet zien, dan krijgt de jarige zonder mankeren een verjaardagslied per telefoon.
Vorig jaar in de winter zongen oma en opa nog voor mij en ik herinner me hoe hard ik me bewust was dat unieke. Wie kan zeggen dat hij op z'n 46° zijn ouders nog hoort zingen aan de telefoon.
En vandaag was dan de eerste dag dat ze niet samen konden zingen. Ook voor oma moet dat lastig geweest zijn. Het gaat dus ook om missen.
En ik moet durven beseffen dat je alleen iets kan missen als er iets moois is geweest.
Liefs
Annemie
En geheel toevallig (of bestaat toeval niet?) was dat moment de 11° Aug, om 11u en 11min. 11.11.11 dus, waarom ook niet, ergens kan dat niet zomaar zijn hé.
Maar dus vier weken al in een heel bizarre situatie. Elke dag krijgt het intensieve een telefoon. Het bericht van gisteren was een beetje hoopgevend. Opa Noël ademt al voor 65% zelf, de rest wordt extra aangebracht. De ontsteking is ook ferm gedaald maar de hartslag stond aan de lage kant.
We zijn gestopt met huppelen bij goed nieuws omdat je dan nog harder neervalt als er minder goed nieuws komt. Maar we gaan wel de goeie richting uit, die naar genezing.
Toch heb ik me in de afgelopen weken vaak triest gevoeld en begreep niet altijd helemaal waarom. Tenslotte is het de bedoeling dat opa straks weer mee kan genieten van alles. Een soort pauze in het leven dus.
En toch.
Eigenlijk merk ik vooral dat het me triest maakt dat iemand van het ene moment op het andere geminimaliseerd wordt tot een lichaam op een bed geklonken aan een hele batterij medicatie en infuus met een dossier ontstekingscijfers.
Hoe vaak zou ik aan de verpleegkundigen willen vertellen wie onze vader werkelijk is : naast een fervente tomatenkweker, ook een warme bakker, een vat empathie, vriend van massa's mensen over de hele wereld, buddy bij een glas, schilder, pietje precies, opa die met een formidabel handschrift de verjaardagskaarten helemaal vol pent, goochelaar ook vroeger, want hij haalde munten uit onze oren, Sinterklaas in het seizoen en ook buiten het seizoen toen hij klein was...en ik ben nog maar pas begonnen.
Dat alles lijkt zo vluchtig te zijn aan het ziekenhuis bed.
Maar toen bedacht ik iets. Eigenlijk is Opa Noël nu toch veel meer dan een patiënt. Nog nooit zijn mensen zo bezorgd geweest en begaan. We ontmoeten mensen die we al lang niet zagen. Knuffels uitgewisseld, er zijn de lange bemoedigende gesprekken bij een tas koffie, maar ook zonder, er komt hulp bij zoveel.
Ik wil van mijn kant zeker en vast heel erg onze ferme ploeg van 11.11.11 Kortrijk danken omdat ze nu ook mijn steentje in de voorbereiding van het najaar erbij nemen.
Misschien mogen we gewoon vaker bij elkaar langsgaan, ook zonder dat er iets ernstigs aan de hand is. Ik hou het alleszins in mijn achterhoofd voor de toekomst.
Vandaag is naast alles toch een extra vreemd moment. 19 jaar jong werd Zoon, en over de verjaardagen bij ons valt wat te vertellen. We zingen namelijk. Als we mekaar die dag niet zien, dan krijgt de jarige zonder mankeren een verjaardagslied per telefoon.
Vorig jaar in de winter zongen oma en opa nog voor mij en ik herinner me hoe hard ik me bewust was dat unieke. Wie kan zeggen dat hij op z'n 46° zijn ouders nog hoort zingen aan de telefoon.
En vandaag was dan de eerste dag dat ze niet samen konden zingen. Ook voor oma moet dat lastig geweest zijn. Het gaat dus ook om missen.
En ik moet durven beseffen dat je alleen iets kan missen als er iets moois is geweest.
Liefs
Annemie