'Je bent nu waarschijnlijk al goed uitgerust na die zes maand revalidatie?' Vragen ze. Dan valt mijn mond open, maar ik doe die ook weer gauw dicht. Jahaa, net zes maand geleden kreeg ik het etiket '100% werk onbekwaamheid tot eind maart' en de specialist wou daar nog vlot het aantal maanden tot het verlof bijpennen, maar dat wou ik dan weer niet. Mijn dagen zagen er wel iets anders uit dan gemiddeld bij zo'n soort revalidatie. Fleece dekens, een inhaal maneuver boeken verorberen en een marathon films kijken, waren er niet echt bij. |
Vanuit het ziekenhuis, revalidatiecentrum probeerde ik lieve mensen een spoedcursus winkelmanagement te geven, maakte bestellingen, zorgde voor de sociale media, nieuwsbrieven. Soit...om kort te zijn, alle taken in de winkel, behalve er zelf effectief instaan, stonden op mijn todo lijst.
Soms dacht ik : hoe onnozel ben ik bezig?
Het alternatief was om mijn droom te zien in stukken vallen.
Intussen liepen de 70 sesies kine en ergo natuurlijk ook gezellig verder, werd er thuis naarstig geoefend, heb ik gezongen als ik moeilijke dingen moest doen (die normaal poepsimpel moeten zijn), gevloekt om de pijn, op mijn lip gebeten als het lastig was, een record aantal keer gezucht en toch elke dag getracht om de mooie sprankels te zien.
En gerelativeerd; dat hebben we ook gedaan en gelachen, vaak genoeg. Ik blijk te waggelen alsof ik op een schommelend schip wandel. Samen met een rolstoelvriend naar de cinema gaan, zorgt gegarandeerd voor hilarische toestanden. Veel te vaak ben ik het toonbeeld van onhandigheid, nu ik niet uit de voeten kan.
Thuis werd gelukkig een geoliede machine waarin kinders en wederhelft niet betuttelen, maar wel zomaar een handje toesteken, omdat ze weten wanneer dat het nodig is. De familie houdt nauwlettend de stapvorderingen bij en ze verlangen zelfs om eens mijn rolstoel te mogen duwen.
Het lijkt goed te gaan. In een wereld waar we vooral met alle moois naar buiten komen is het haast taboe om ze zeggen dat het toch niet altijd zo is.
Los van het ongeluk zijn onze drie afgelopen jaren geschreven als een een ongeloofwaardige veel te tragische soap die niemand echt wil gaan kijken. Ik krijg het gewoon niet meer uitgelegd wat en hoe, en dat hoeft ook niet.
Maar, uitgerust na die 6 maand....NADA
Toen zag ik, oef, dat Eva Mouton ervoor uitkwam dat het ook even niet ging.
Gelukkig, ik ben niet de enige die niet elke dag een ridder ben.
Merci dus voor elke vorm van begrip (zelfs al snap je het niet helemaal) als ik even niet reageer, even niet echt veel mensen wil zien, even niets meer erbij kan nemen, even aan mezelf moet denken, nog even tot rust moet komen. Even gewoon tracht niet te verdrinken.
Ik leg het wel eens uit. Misschien.
Wanneer al dat 'proberen' je even naar de keel grijpt...
Flink zijn, knikken, slikken, rechtop lopen, beetje lachen en begrip tonen voor diegene die er niks van begrijpen... Pfff vermoeiend...
@eva_mouton het is er boenk op!
Kwetsbaar durven zijn... Dat is pas sterk!
#berrefonds #evasgedacht #evamouton
Soms dacht ik : hoe onnozel ben ik bezig?
Het alternatief was om mijn droom te zien in stukken vallen.
Intussen liepen de 70 sesies kine en ergo natuurlijk ook gezellig verder, werd er thuis naarstig geoefend, heb ik gezongen als ik moeilijke dingen moest doen (die normaal poepsimpel moeten zijn), gevloekt om de pijn, op mijn lip gebeten als het lastig was, een record aantal keer gezucht en toch elke dag getracht om de mooie sprankels te zien.
En gerelativeerd; dat hebben we ook gedaan en gelachen, vaak genoeg. Ik blijk te waggelen alsof ik op een schommelend schip wandel. Samen met een rolstoelvriend naar de cinema gaan, zorgt gegarandeerd voor hilarische toestanden. Veel te vaak ben ik het toonbeeld van onhandigheid, nu ik niet uit de voeten kan.
Thuis werd gelukkig een geoliede machine waarin kinders en wederhelft niet betuttelen, maar wel zomaar een handje toesteken, omdat ze weten wanneer dat het nodig is. De familie houdt nauwlettend de stapvorderingen bij en ze verlangen zelfs om eens mijn rolstoel te mogen duwen.
Het lijkt goed te gaan. In een wereld waar we vooral met alle moois naar buiten komen is het haast taboe om ze zeggen dat het toch niet altijd zo is.
Los van het ongeluk zijn onze drie afgelopen jaren geschreven als een een ongeloofwaardige veel te tragische soap die niemand echt wil gaan kijken. Ik krijg het gewoon niet meer uitgelegd wat en hoe, en dat hoeft ook niet.
Maar, uitgerust na die 6 maand....NADA
Toen zag ik, oef, dat Eva Mouton ervoor uitkwam dat het ook even niet ging.
Gelukkig, ik ben niet de enige die niet elke dag een ridder ben.
Merci dus voor elke vorm van begrip (zelfs al snap je het niet helemaal) als ik even niet reageer, even niet echt veel mensen wil zien, even niets meer erbij kan nemen, even aan mezelf moet denken, nog even tot rust moet komen. Even gewoon tracht niet te verdrinken.
Ik leg het wel eens uit. Misschien.
Wanneer al dat 'proberen' je even naar de keel grijpt...
Flink zijn, knikken, slikken, rechtop lopen, beetje lachen en begrip tonen voor diegene die er niks van begrijpen... Pfff vermoeiend...
@eva_mouton het is er boenk op!
Kwetsbaar durven zijn... Dat is pas sterk!
#berrefonds #evasgedacht #evamouton