Gisteren waren er even niet genoeg wapens (zakdoeken) en waren de schouders een dankbare steun.
Jongste Zus en C° en oma Maria waren naar Oostende gereisd om werden daar meteen aangesproken. De Anesthesist zou nog komen, vertelden ze, hij moest hen spreken.
Met die boodschap weet je al dat het niet zo goed kan zijn. Een mens zijn armen gaan al van minder naar lood gaan wegen. En dus moesten ze wachten, lang genoeg om zich alsmaar meer zorgen te maken.
'Opa is een verdieping naar beneden gevallen, maar geen vier', vertelde de arts. Niet leuk om te horen. En meteen slinkt alle hoop alsof het een ijsblokje was in de zon, het was warm gisteren. Maar hij drukte ons op het hart dat er nog steeds hoop is.
De bezorgdheid kwam 0vooral doordat er problemen geweest waren die nacht met de beademing en dat er nog steeds etter op de longen zit die ze wel proberen te verwijderen maar via hoesten zou dat beter gaan. En dat is natuurlijk een struikelblok, kan hoesten wel met gebroken ribben en half onder narcose?Ik kan alleen maar denken van niet.
Is er een andere manier om al dat vuil weg te krijgen. Schoonbroer belde rond en nam extra info bij een bevriende arts. Die arts drukte ons dan weer op het hart dat het medisch probleem er weliswaar was, maar minder dramatisch dan we in ons hoofd hadden.
Een nieuwe antibiotica zou geprobeerd worden. En verder is er nog de mogelijkheid om te verplaatsen naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor de longen. Er kan zoveel, er is zoveel hoop en toch voelen we zo vaak ook die wanhoop. Jojo dus.
Waar staan we over drie maanden? Kunnen wij en zoveel vrienden onder jullie al een babbel slaan met opa Noël, wie weet een hapje eten, of......
Ook die laatste gedachte speelt door ons hoofd, zelfs al drukken mensen ons op het hart dat we dat niet mogen doen.
Volgende week zijn Jongste Zus en Zoon jarig. We vieren dat, of we gaan dat proberen te doen. Eerst dag per dag bekijken kaarsjes aansteken en de mooie momenten bewaren.
Gisteren kon in Het Nest boven de winkel iedereen terecht voor koffie en thee met dessert. In het Nest en in de winkel schilderde opa nog deze zomer. Toen ik naar boven ging tussendoor, zag ik daar vier jonge mensen zitten die zich daar werkelijk thuis voelden op het terras. Het was zo mooi om te zien en het deed me goed te weten dat opa dat heel erg prettig zou gevonden hebben dat het nestgevoel van thuis wel kan doorgegeven worden.
Liefs
Annemie
Jongste Zus en C° en oma Maria waren naar Oostende gereisd om werden daar meteen aangesproken. De Anesthesist zou nog komen, vertelden ze, hij moest hen spreken.
Met die boodschap weet je al dat het niet zo goed kan zijn. Een mens zijn armen gaan al van minder naar lood gaan wegen. En dus moesten ze wachten, lang genoeg om zich alsmaar meer zorgen te maken.
'Opa is een verdieping naar beneden gevallen, maar geen vier', vertelde de arts. Niet leuk om te horen. En meteen slinkt alle hoop alsof het een ijsblokje was in de zon, het was warm gisteren. Maar hij drukte ons op het hart dat er nog steeds hoop is.
De bezorgdheid kwam 0vooral doordat er problemen geweest waren die nacht met de beademing en dat er nog steeds etter op de longen zit die ze wel proberen te verwijderen maar via hoesten zou dat beter gaan. En dat is natuurlijk een struikelblok, kan hoesten wel met gebroken ribben en half onder narcose?Ik kan alleen maar denken van niet.
Is er een andere manier om al dat vuil weg te krijgen. Schoonbroer belde rond en nam extra info bij een bevriende arts. Die arts drukte ons dan weer op het hart dat het medisch probleem er weliswaar was, maar minder dramatisch dan we in ons hoofd hadden.
Een nieuwe antibiotica zou geprobeerd worden. En verder is er nog de mogelijkheid om te verplaatsen naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor de longen. Er kan zoveel, er is zoveel hoop en toch voelen we zo vaak ook die wanhoop. Jojo dus.
Waar staan we over drie maanden? Kunnen wij en zoveel vrienden onder jullie al een babbel slaan met opa Noël, wie weet een hapje eten, of......
Ook die laatste gedachte speelt door ons hoofd, zelfs al drukken mensen ons op het hart dat we dat niet mogen doen.
Volgende week zijn Jongste Zus en Zoon jarig. We vieren dat, of we gaan dat proberen te doen. Eerst dag per dag bekijken kaarsjes aansteken en de mooie momenten bewaren.
Gisteren kon in Het Nest boven de winkel iedereen terecht voor koffie en thee met dessert. In het Nest en in de winkel schilderde opa nog deze zomer. Toen ik naar boven ging tussendoor, zag ik daar vier jonge mensen zitten die zich daar werkelijk thuis voelden op het terras. Het was zo mooi om te zien en het deed me goed te weten dat opa dat heel erg prettig zou gevonden hebben dat het nestgevoel van thuis wel kan doorgegeven worden.
Liefs
Annemie