Ken je die film 'Adem' ? Daar moet ik vaak aan denken, niet alleen omdat de hoofdacteur Stef Aerts tegenwoordig 'De Wes' speelt in Callboys (een serie die ik trouwens maar in flarden kan volgen) maar vooral omdat alles rond adem en ademen draait.
Laatst vertelde iemand dat het opmerkelijk is dat het in de blog vaak gaat over dingen die zo vanzelfsprekend lijken en dat toch weer niet zijn.
Ademen dus.
Nog iemand vertelde dat niet alles perse positief moet zijn in de blog, ik heb de neiging om te wachten met schrijven tot er iets moois kan verteld worden.
Vorige week had opa gigantische stappen vooruit gezet en een kennis op het intensieve gaf wel mee dat we niet hoefden te schrikken als er ook eens een stap achteruit werd gezet.
Want vorige week zijn er veel mensen intensief met Opa Noël aan de slag gegaan. De kine tapoteerde opa om de slijmen op te halen. De ergo zette hem in een zetel rechtop en trachtte te prikkelen naar beweging van de handen. Er werd getracht om af en toe het zuurstofmachine af te leggen zodat zelf ademen extra gestimuleerd werd. De zussen die 's avonds op bezoek gingen, vonden hem dan slapend terug omdat hij zo moe was van alles.
Eind vorige week zag men dat er opnieuw een ontsteking opdook waarvoor opnieuw antibiotica werd gegeven. Maar ademen met een ontsteking is niet zo eenvoudig en opa had de neiging om dat maar heel oppervlakkig te doen. Vergelijk de situatie met hyperventilatie.
Wij zagen hem donderdag supernerveus liggen in bed met een verhoogde bloeddruk en harstslag. Op dat moment voel je je zo machteloos. Heel voorzichtig trachten we te troosten door de handen te strelen en te letten op gezichtsuitdrukkingen.
We beseffen al helemaal dat opa naast de moeite met ademen nog wel meer redenen heeft om zich nerveus te maken. Hij herinnert zich het ongeluk ten volle maar ineens is er een maand verdwenen uit zijn geheugen en kwam er ook een ander seizoen aankloppen.
Hij voelt zijn lichaam zelf ook wel en moet ongetwijfeld met een hoop vragen zitten. Al proberen we natuurlijk zoveel mogelijk info te geven en zo positief mogelijk uit de hoek te komen.
Een mens ligt daar ook maar te piekeren. En waar oma kan vertellen wat haar dwars zit, kan opa dat voorlopig nog niet. Nochtans moet hij ook nog zoveel verwerken.
Ze hebben dus dit weekend beslist om opa Noël nog even onder narcose te houden. Op die manier kan hij rustiger ademen, want zijn nervositeit bleek het ademen tegen te werken. Deze middag hoort Jongste Zus hoe ze verder plannen.
Babbelen met opa zou inderdaad waardevol zijn. Het ABC blad gebruiken werkte voorlopig nog niet. Maar er zijn wel kabouters aan de andere kant van de oceaan aan te slag gegaan om gesprek mogelijk te maken. Zo fijn om te voelen dat mensen meeleven en meedenken.
We krijgen de tip om te vertellen over vroeger. Dat is waarschijnlijk aangenamer om te horen.
Intussen gaat een en ander aan ons voorbij. Zoon is deze morgen Howest student geworden, Dochter maakt toekomstplannen. Ik zie het gebeuren. Van het groot feest voor het 50jarig jubileum van 11.11.11 op zaterdag heb ik voorlopig nog niets durven bekijken. Mijn vader en ik zouden anders zeker naar Brussel zijn gereisd ook al om onszelf een pluim in onze....te steken voor al die jaren.
En eens te meer merken we dat we zo klein zijn in het leven. We hebben eigenlijk niets te willen.
Ademen, dat kunnen we.
En intussen een beetje het beste maken van elke dag.
Liefs
Laatst vertelde iemand dat het opmerkelijk is dat het in de blog vaak gaat over dingen die zo vanzelfsprekend lijken en dat toch weer niet zijn.
Ademen dus.
Nog iemand vertelde dat niet alles perse positief moet zijn in de blog, ik heb de neiging om te wachten met schrijven tot er iets moois kan verteld worden.
Vorige week had opa gigantische stappen vooruit gezet en een kennis op het intensieve gaf wel mee dat we niet hoefden te schrikken als er ook eens een stap achteruit werd gezet.
Want vorige week zijn er veel mensen intensief met Opa Noël aan de slag gegaan. De kine tapoteerde opa om de slijmen op te halen. De ergo zette hem in een zetel rechtop en trachtte te prikkelen naar beweging van de handen. Er werd getracht om af en toe het zuurstofmachine af te leggen zodat zelf ademen extra gestimuleerd werd. De zussen die 's avonds op bezoek gingen, vonden hem dan slapend terug omdat hij zo moe was van alles.
Eind vorige week zag men dat er opnieuw een ontsteking opdook waarvoor opnieuw antibiotica werd gegeven. Maar ademen met een ontsteking is niet zo eenvoudig en opa had de neiging om dat maar heel oppervlakkig te doen. Vergelijk de situatie met hyperventilatie.
Wij zagen hem donderdag supernerveus liggen in bed met een verhoogde bloeddruk en harstslag. Op dat moment voel je je zo machteloos. Heel voorzichtig trachten we te troosten door de handen te strelen en te letten op gezichtsuitdrukkingen.
We beseffen al helemaal dat opa naast de moeite met ademen nog wel meer redenen heeft om zich nerveus te maken. Hij herinnert zich het ongeluk ten volle maar ineens is er een maand verdwenen uit zijn geheugen en kwam er ook een ander seizoen aankloppen.
Hij voelt zijn lichaam zelf ook wel en moet ongetwijfeld met een hoop vragen zitten. Al proberen we natuurlijk zoveel mogelijk info te geven en zo positief mogelijk uit de hoek te komen.
Een mens ligt daar ook maar te piekeren. En waar oma kan vertellen wat haar dwars zit, kan opa dat voorlopig nog niet. Nochtans moet hij ook nog zoveel verwerken.
Ze hebben dus dit weekend beslist om opa Noël nog even onder narcose te houden. Op die manier kan hij rustiger ademen, want zijn nervositeit bleek het ademen tegen te werken. Deze middag hoort Jongste Zus hoe ze verder plannen.
Babbelen met opa zou inderdaad waardevol zijn. Het ABC blad gebruiken werkte voorlopig nog niet. Maar er zijn wel kabouters aan de andere kant van de oceaan aan te slag gegaan om gesprek mogelijk te maken. Zo fijn om te voelen dat mensen meeleven en meedenken.
We krijgen de tip om te vertellen over vroeger. Dat is waarschijnlijk aangenamer om te horen.
Intussen gaat een en ander aan ons voorbij. Zoon is deze morgen Howest student geworden, Dochter maakt toekomstplannen. Ik zie het gebeuren. Van het groot feest voor het 50jarig jubileum van 11.11.11 op zaterdag heb ik voorlopig nog niets durven bekijken. Mijn vader en ik zouden anders zeker naar Brussel zijn gereisd ook al om onszelf een pluim in onze....te steken voor al die jaren.
En eens te meer merken we dat we zo klein zijn in het leven. We hebben eigenlijk niets te willen.
Ademen, dat kunnen we.
En intussen een beetje het beste maken van elke dag.
Liefs