Als kind doste ik me vaak uit als Indiaan op carnavals. Geen pluim op mijn hoofd had toen bedacht dat ik nog echt gezellig zou babbelen met een real Native American, een Navajo, die nog nooit gehoord had van België, Europa, Brussel, maar me wel de beste kruiden wees en prompt zei dat ik mooie ogen had.
Vier decennia geleden was het in de chiro feest met sinaasappellimonade. Nu staat op mijn lijstje lekkers ook de ananas die we zo uit de tuin plukten tussen de bananenbomen bij een Vietnamees gezin. Een vieruurtje op de veranda was nooit zo yummie.
De kleine einzelgänger in mij gluurde liever naar alle avonturen, dan er zelf te bouwen. Toch slaagde ik er later wel in om met een team bijna duizend mensen (niet zo hard overdreven) op de markt te krijgen om te zingen voor het klimaat. Een mens kan best uit zichzelf groeien dus.
Op vakantie ontdekten we vuurvliegjes in Frankrijk, reden te paard in het wilde westen, aten BBQ in de baai van Ha Long en zagen alle kleuren van de regenboog in de  Lapse sneeuwkristallen. Het geluid van de slee over de sneeuw en de haastige husky’s vergeet ik gelukkig nooit meer.
Ik mocht opgroeien in een warm gezin. Dank je wel. En dat nest gevoel krinkelt nu rustig verder in onze kinderen die op hun buurt warmte uitstralen.

Er zijn absoluut dagen en maanden die ik liever buitenzet bij het oud papier. Maar op zoveel tijdstippen kleurden lieve en liefste mensen mijn bladzijden lichter. Tenslotte maakte alles samen tot wie ik nu ben : een vreemde eend, her samengesteld ook nog met plaatjes en vijzen sinds een ferme vrachtwagen dacht me liggen te hebben.  
Nog steeds ben ik niet zo groot en heb ik nog nooit hutsepot gemaakt. We geraakten nog niet in Schellebelle, maar wel bij vrienden thuis, ook in de wereld.
Ik breide nog snel voor mijn 50° mijn eerste muts en ik ging fluitend Berdien Stenberg achterna. Mijn 12 jarige ik had dat aan de volwassen versie namelijk beloofd om te doen. Intussen kan ik mooi mijn eigen verjaardagsliedje dwarsfluiten.   
En de rest leer, doe en ervaar ik de volgende dagen nog wel. Dag per dag. Ben nu al wel super gelukkig met die 50 jaar die ik cadeau gekregen heb.

Ik had nochtans geen breiwerk onder mijn arm, droeg geen bloemetjesjurk en had nog nooit een grijzende dot bovenop mijn hoofd. Dat beeld kregen wij in de kleuterklas. Oma’s waren toen altijd hoogbejaard en zaten bij voorkeur vastgeplakt in een schommelstoel.
Nu is het beeld van oma’s bij kleuters blijkbaar bijgesteld. Toen ik de rijtjes ukjes op weg naar de bib tegenkwam, was ik naarstig aan de stok met nordic walking, in een poging mijn kine oefeningen tot een hoger niveau te tillen en intussen wat herfstlicht mee te pikken. Tegenwoordig zijn oma’s blijkbaar sportiever en kunnen ze gezellig multitasken.
Dat ze me oma noemden vond ik niet eens erg. Het lijkt me zalig om als oma alleen maar de voordelen te hebben om de ukjes te knuffelen en hen te overstelpen met verhalen. En dat terwijl de nachten rustig blijven.  
Dat ze me oud noemden, ach ja. Leeftijd is relatief, nietwaar? Tenslotte zal ik intussen bijna tien keer zou oud zijn dan die kleuters, en wat weten zij veel. Ze zullen ongetwijfeld ook extra klinken als ze de kaap van de  halve eeuw halen.
Zo, nu ga ik eerst die rimpels wat gladstrijken en dan neem ik mijn breiwerk.
Stiekem, terwijl niemand het ziet. 
here to edit.

Vanuit het ziekenhuis, revalidatiecentrum probeerde ik lieve mensen een spoedcursus winkelmanagement te geven, maakte bestellingen, zorgde voor de sociale media, nieuwsbrieven. Soit...om kort te zijn, alle taken in de winkel, behalve er zelf effectief instaan, stonden op mijn todo lijst.
Soms dacht ik : hoe onnozel ben ik bezig?
Het alternatief was om mijn droom te zien in stukken vallen.
Intussen liepen de 70 sesies kine en ergo natuurlijk ook gezellig verder, werd er thuis naarstig geoefend, heb ik gezongen als ik moeilijke dingen moest doen (die normaal poepsimpel moeten zijn), gevloekt om de pijn, op mijn lip gebeten als het lastig was, een record aantal keer gezucht en toch elke dag getracht om de mooie sprankels te zien.
En gerelativeerd; dat hebben we ook gedaan en gelachen, vaak genoeg. Ik blijk te waggelen alsof ik op een schommelend schip wandel. Samen met een rolstoelvriend naar de cinema gaan, zorgt gegarandeerd voor hilarische toestanden. Veel te vaak ben ik het toonbeeld van onhandigheid, nu ik niet uit de voeten kan.
Thuis werd gelukkig een geoliede machine waarin kinders en wederhelft niet betuttelen, maar wel zomaar een handje toesteken, omdat ze weten wanneer dat het nodig is.  De familie houdt nauwlettend de stapvorderingen bij en ze verlangen zelfs om eens mijn rolstoel te mogen duwen. 
Het lijkt goed te gaan. In een wereld waar we vooral met alle moois naar buiten komen is het haast taboe om ze zeggen dat het toch niet altijd zo is.  
Los van het ongeluk zijn onze drie afgelopen jaren geschreven als een een ongeloofwaardige veel te tragische soap die niemand echt wil gaan kijken. Ik krijg het gewoon niet meer uitgelegd wat en hoe, en dat hoeft ook niet.
Maar, uitgerust na die 6 maand....NADA 
Toen zag ik, oef, dat Eva Mouton ervoor uitkwam dat het ook even niet ging.
Gelukkig, ik ben niet de enige die niet elke dag een ridder ben.

Merci dus voor elke vorm van begrip (zelfs al snap je het niet helemaal) als ik even niet reageer, even niet echt veel mensen wil zien, even niets meer erbij kan nemen, even aan mezelf moet denken, nog even tot rust moet komen. Even gewoon tracht niet te verdrinken.
Ik leg het wel eens uit. Misschien.

Wanneer al dat 'proberen' je even naar de keel grijpt...
Flink zijn, knikken, slikken, rechtop lopen, beetje lachen en begrip tonen voor diegene die er niks van begrijpen... Pfff vermoeiend... 
@eva_mouton het is er boenk op!
Kwetsbaar durven zijn... Dat is pas sterk! 
#berrefonds #evasgedacht #evamouton

 Toegegeven ik heb er een beetje bij gezongen en ook wat gezucht, want dat helpt als je moeilijke dingen aan het doen bent. Maar ik was als een kleuter zo blij. (zo jong voel ik me dus) Mocht mijn lichaam dat kunnen, zou ik een gat in de lucht gesprongen hebben.
Ook toegegeven, tot een maand of vier geleden had ik niet de minste problemen met kousen en schoeisel.
Toen zou ik na het aantrekken ervan nog hopeloos twijfelend voor de spiegel staan en me onzeker lopen afvragen of de schoenen en kousen wel perfect bij de outfit pasten. Er was een reële kans dat ik alsnog wisselde voor nylons en pumps, mopperend op mezelf omdat ik weer maar eens te laat zou zijn. Al die problemen toen.
Nu heb ik het eenvoudiger. Het koste me genoeg moeite om die schoenen aan te trekken, dat geen gekleurd haar op mijn hoofd erover twijfelde of ze uberhaupt wel pasten.
Natuurlijk voelt het bij momenten een beetje triest dat veel dingen die ik als ukje min of meer vlotjes kon, nu ineens ingewikkeld zijn.
Dan blijf ik denken, ik heb geluk gehad, want ik kom mensen tegen op revalidatie voor wie het leven nog eenvoudiger is.
Stel dat ik minder geluk had bij het ongeval, dan hoefde ik zelfs geen schoenen meer aan te trekken.
​Mijn voeten konden ergens onderweg de benen hebben genomen.
(*) in de blog hieronder lees je hoe het allemaal  begon - en toen, op 5/10 verknipte mijn leven

Van alle diners hoe fancy of exotisch ook, staat die van 25/10 in de top van mijn lijstje. Ik mocht de boterhammekes op mijn revalidatie kamer skippen. Mij wachtte een date met mijn lieve gezin. Het cafetaria op de Reepkaai was wel al verlaten, de lichten vielen zelfs uit, maar de oranje gloed van de straatlantaarns die door de brede glaspartijen viel en het zicht op de Leie zette alles in romantiek. Zoon en dochter kwamen met een paar manden binnen en in een ‘tafeltje-dek-je’ werd ons pop-up restaurant in het verlaten cafetaria omgetoverd tot de meest knusse dinerplek. Tafelkleed, zondagse servies en borden, echte wijnglazen voor fruitsap, mét een theelichtje. Om samen met partner en kinders te genieten van een lekkere babbel met Thai.
Op zo’n moment staat ne mens stil. Mensen rond je om graag te zien en om graag gezien te worden, dat is eigenlijk al heel veel in het leven, misschien wel het enige dat echt belangrijk is. Love them. 
(*) in de blog hieronder lees je hoe het allemaal  begon - en toen, op 5/10 verknipte mijn leven

Mijn boze wolf was een vrachtwagen die mijn fiets onzacht zoende. Een halve seconde later lag ik tussen de stukken van mijn fiets.

Een film van je leven die aan je voorbij trekt? Niks van. Nuchtere, nuttige welhaast fantasieloze gedachten.
Toen ik met een klap op de grond kwam begon het.
Ik dacht eerst :
'Dit hebben we echt niet meer nodig. Na alles wat er met de lieve mensen rond ons gebeurde, hoef ik nu niet perse ook nog eens zelf tegen de grond te smakken.....
Lig ik hier nu ook nog eens het verkeer op te houden....
Haal die fiets van onder me weg, dan wandel ik zonder wel verder'.....
(Toen had ik nog niet begrepen dat mijn pols verbrijzeld was en mijn hand in een vreemde bocht naast me lag en dat mijn bekken over de hele lijn gebroken en verschoven was, en met mijn fibula beentje was er ook iets).....

Ze haalden met vereende krachten inderdaad de fiets vanonder me weg en mijn gedachten schreeuwden :
'Shit, wat doet dat pijn. SHIT! SHIIIT !!!!
Ik moet Filiep nog verwittigen en Marjolein, want er is seffens een consult en dat haal ik heel zeker niet....
Hupla, nu is mijn Todo lijst meteen ook afgewerkt, todo voor vandaag; blijven liggen.'

Op een gegeven moment bogen ambulanciers zich over me. 
'Verdorie nu zit ik zelf middenin een aflevering van spoed.....
Nee, knip mijn mooiste jas niet door, daar ben ik verliefd op....
Ja lap, nu heb ik ook nog koud en lig ik hier te kijk voor de hele goegemeente, dat kan er ook nog bij.
Weten ze het onderhand nog niet wanneer ik jarig ben? Heb mijn naam en mijn geboortedatum nu al tig keer moeten zeggen. En neen, ik lig niet van mijn sus.
 
Eindelijk op de spoed :
'Hoe kan ik de mensen rondom mij geruststellen? Hun handen vasthouden met mijn ene goeie hand. En een beetje proberen te glimlachen. Het zal wel goed komen. Toch?
Hé wat doe je daar met mijn hand! Dat doet giga zeer! Laat los!! (toen een arts een poging deed om mijn hand weer in de plooi te krijgen, zonder succes trouwens)
Neen, ik heb nu echt geen zin in een blaastest voor alcoholcontrole. '

Aan de operatietafel, Met de specialist die me heel gewoon kwam vertellen dat ik zes maand te revalideren had....minstens.
​'..........???!!!......'

Dag, dag.
'De laatste' titelt dit stukje. De laatste blog dan, voorlopig. Nu mens kan hollen en zelfs zichzelf voorbij hollen, maar het zou zonde zijn om te struikelen onderweg.
Er is goed nieuws hoor van opa. Via sms, mail en doorgestuurde foto's merk ik dat het goed gaat.
Deze week kwam opa's droom zelfs uit. Hij verlangde al een massa tijd ernaar om echt iets te kunnen eten. Het gesmokkelde ijsje werd daarom al dankbaar gesmuld. Maar de afgelopen week zijn ze bezig geweest met het oefenen in slikken, dankzij de goeie zorgen van een logopediste.
En daardoor kwamen ze er in de afgelopen dagen ook toe om echt iets te eten. Een puree patatjes, wat zacht gemalen groenten en idem zacht vlees. Maar dus wel echt eten. Dat moet een zaligheid zijn geweest.
Wat meer is, opa kon zelf ook eten kreeg ik te horen. Dat wil zeggen dat hij zijn armen en handen voldoende kan bewegen om dat te doen. Dat is een straffe vooruitgang.
Ik merk ook dat veel vrienden langs kwamen de afgelopen tijd. Daar in het UZ is opa er in elk geval in geslaagd om mensen samen te brengen. Op een of andere manier zorgt het gebeuren ervoor dat mensen de contacten koesteren.
Bezoek zal nog lang kunnen, vermoed ik.
We graag eens langs wil komen, zal misschien niet meer in dezelfde week naar Gent gaan, omdat we op zondag een soortement planning maken. Maar met plezier kiezen we een goed moment uit.
Op het intensieve blijven de bezoekuren van 15u tot 16u en in de namiddag is het het meest handig om met de trein tot daar te geraken. 's Avonds begint het bezoekuur van 20u en duurt tot 21u.
Op de longafdeling zullen de bezoekuren wel wat ruimer zijn en tijdens de revalidatie liggen de uren ongetwijfeld nog anders.
In elk geval zeer welkom, opa apprecieert het enorm om bekende gezichten te zien.
In deze laatste wil ik tot slot nog eens promo maken voor een prachtig event op 22/12 :
Comedy for Triple Eleven. We sluiten het jubileum jaar van 11.11.11 heel ferm af in de schouwburg met Bert Kruismans (slimste mensen en zelf 50 jaar oud), Kamal Karmach (bijna slimste mens en rijzende ster) en de Nonsens Alliantie (impro-comedy).
Je doet er ons een groot plezier mee om gewoon af te komen en/of mee vrienden aan te steken om mee te genieten. Opbrengst gaat trouwens naar duurzame doelen van 11.11.11.
Kaarten via Uit in Kortrijk :
https://uitinkortrijk.ticketmatic.com/addevent.php?a=12wwfNSsN-0&e=BNr8cAgqPXI&s=80cswBbInpo&l=nl
of af te halen in De Vreemde Eend (wijngaardstraat 24) of de wereldwinkel of op eenvoudig verzoek brengen we ze ook wel.
Alle info :
http://www.111111kortrijk.com/comedy-for-triple-eleven.html
Beste groeten en tot ergens onderweg
Annemie

Ok, het regent dat een mens er druilerig zou van worden en ik heb nog een lijst Todo liggen die helaas niet wegloopt. Toch neem ik eerst even deze blog onder handen. Los van het feit dat er seffens een groepje Femma dames komen genieten van zoet en warmte in 'Het Nest' boven de winkel, is er nog moois neer te pennen.
Opa mocht deze week een paar seconden op zijn voeten staan, maar het zal uiteraard nog een tijd duren voor hij de kamer uit- en de wereld inwandelt. Daarnaast ademt hij volgens een strak trainingsschema meer en meer zelf. Ze spreken echt over de toekomst in het UZ en daar mag een mens dagelijks dankbaar om zijn. Nog een paar weken intensieve en dan zou er verhuisd worden naar de longafdeling. Het mooie daaraan zou zijn dat er langere bezoekuren zijn.
We mogen dus blij zijn, ware het niet dat alles soms zo verwarrend is. Ik hoor van mensen die al naar het UZ gingen dat het bezoek toch wel aangrijpend was.  Ik begrijp dat. Als je het beeld van mijn vader voor ogen houdt van pakweg deze zomer, moet het verschil gigantisch zijn. 
Wij komen een drietal maand geleden uit een ziekenhuis bezoek die we niet langer dan een kwartier aankonden. En in die tijd moesten we al vaker naar buiten kijken om onszelf enigszins in de plooi te houden.
Dat er nu nog her en der draden hangen, laat ik in elk geval aan me voorbij gaan. In alle eerlijkheid, van sommige draden weet ik geeneens waarvoor ze werkelijk dienen. De afgelopen weken waren we zo intens bezig met verhalen aan te vullen dat er voor de rest geen ruimte bleef.
De gaten van voor het ongeluk moesten nodig gestopt worden en ook het verhaal van erna mocht zijn plaats krijgen. Tegelijk babbelden we samen over de toekomst. Als je daarbij optelt dat we het grootste deel van de tijd al liplezen hebben getracht te communiceren, dan is het meteen ook duidelijk dat we wat minder tijd overhielden om alle monitors in de gaten te houden of er ons zorgen om te maken.
Het feit is ook dat we uit een situatie komen waar er geen hoop was, of heel weinig en dat we nu stap voor stap onze vader zien terug komen. We zien het aan de rake opmerkingen die worden gemaakt, de bezorgdheid om de politieke situatie in de USA, de kluchten die tussendoor verteld worden, de plagerijen en de knipogen naar de kleinkinderen. Opa zei laatst nog : 'dat is toch wel ne malheur dat ik tegenkwam'. En daarmee was het geheel samengevat
Voor ons zijn de bezoeken dus zowel grappig als emotioneel(bij elke luchtzoen), bij het begin ook frustrerend als we mekaar niet begrepen, maar we waren steeds blij omdat hij er nog is.
Verwarrend dus.
Voor iedereen die graag eens op bezoek wil komen, opa is intussen een pak afgevallen en ziet er daardoor een beetje ouder uit (denk ik) hij draagt zijn haar coupe UZ en dat is dus de coupe van in augustus plus 5 cm (golvend achteruit gekamd). Zijn baard is gereduceerd tot een sikje en we hebben daar intussen vriendschap mee gesloten.
Als het een troost mag wezen, voor ons allemaal is het hele gebeuren ook intens door de wisselende emoties. Ik ben allang blij dat ik Tinkelbel niet ben, want die heeft maar plaats voor één emotie tegelijk.
En kleinste kleinkind heeft ook gelijk als hij vindt dat opa al lang genoeg in het ziekenhuis bleef.
De afspraak met opa is, dat hij alleszins tegen het vormsel van de twee jongste kleindochters erbij is. Dat moet haalbaar zijn op de een of andere manier.

Hopen en koesteren is de titel van deze verzameling blogs, maar misschien is koesteren alleen al genoeg. Uiteindelijk dachten we de afgelopen dagen ook aan al diegenen die we moesten loslaten, wiens voetstappen nog steeds zichtbaar zijn om dus te kunnen koesteren. Bewogen dagen, voor iedereen.
Ik merk dat zelfs als iemand er wel nog is, we dan ook moeten missen. Er zijn zoveel dingen die wegvallen of niet meer vanzelfsprekend zijn. Het blijft een uitdaging om gewoon het moment nu vast te houden en daar het beste in zien. Dat is  soms gemakkelijk als het voor opa ineens vlotter begint te lukken met babbelen via het ABC bord, of als liplezen alsmaar beter begint te gaan.
Het werd al helemaal intens toen ik vorige week mijn vader ineens kon horen fluisteren. Na die elf weken kunnen zeggen : 'Ik ben blij dat ik  je eindelijk eens hoor,' doet een mens iets.
Het antwoord: 'ik ben ook blij', zorgde voor de nodige ontroering.
Andersom, toen ik mijn hand boven die van mijn vader legde om zo te trachten zijn vingers naar binnen te duwen om een vuist te maken, gaf dat evenveel ontroering. Ik probeer er niet aan te denken dat die handen nog zo vaak en met zoveel genegenheid broodjes hebben gekneed, maar die gedachte borrelt toch boven. Empathie is ook een vies beest.
Dus we mogen koesteren en het is best moeilijk om te trachten niets meer te verwachten, want als we dat doen, krijgen we toch de spiegel voorgehouden. Het blijft dus balanceren tussen dankbaar zijn om wat er wel is en eigen emoties een plek geven zonder daarbij verbitterd te raken.
Het blijft ook puzzelen met de tijd en hopen dat we tussendoor niet over onze eigen voeten vallen. Ik heb alvast stevige warme stappers gekocht, misschien helpt dat wel.